Evliyanın büyüğü olan Zünnun-i Mısri,
Allahü teâlânın aşkıyla yanan biri.

Gemiyle yolculuğa çıkmış idi bir ara.
Bir yolcu, cüzdanını kaptırdı hırsızlara.

Arayıp, bulamadı o cüzdanı alanı.
Parası gittiğinden, sıkıldı hayli canı.

Gemide bulunanlar, Zünnun hazretlerine,
Dediler ki: (Sen aldın, çıkar ver sahibine.)

Ne kadar (Ben almadım) dediyse de onlara,
Maruz kaldı yine de çok ağır ithamlara.

Başlayacaklardı ki işkenceye, dövmeye,
O, başladı Allah'a kalben dua etmeye:

(Ya Rabbi, senden gayri kapı yok yalvaracak.
Suçum olmadığını, sen biliyorsun ancak.

Hakaret ediyorlar, dövecekler hem dahi.
Beni, bu zalimlerden sen kurtar ya ilahi!)

O, kalbinden gizlice böyle dua edince,
Bir anda suyun yüzü, balık doldu bir nice.

Birer altın vardı ki, ağzında her birinin,
Sanki yarışırlardı Zünnun’a vermek için.

Alıp verdi onlara, birinden tek altını.
Şaşkına çevirmişti, bu hal gemi halkını.

Balıklar böyle yardım edince bu veliye,
Ona (Zünnun) dediler, balık sahibi diye.

Aşk-ı ilahi ile yanıyordu kalbi hep.
Rabbinden gayrisinden etmezdi bir şey talep.

Doğru yolu bulması, anlatılır şöylece:
Bir yerde, fakirlerle sabahladı bir gece.

Ertesi gün o yerde, buldu bir küp altını.
Ve açtı merak edip, üstünün kapağını.

Çevirip baktığında, neşe doldu yüzünde.
Zira (Allah) yazısı var idi iç yüzünde.

Gerçi veli değildi o zamanlar kendisi.
Lakin Hak teâlâya, pek çok idi sevgisi.

Dağıttı altınları fakirlerin hepsine.
Yalnızca o kapağı, ayırdı kendisine.

Kârlı buldu kendini, o kapağı alarak.
Ona göre, altından kıymetliydi o kapak.

O (Allah) yazısını, öpüp koydu başına.
O gece, nurlu bir zat girerek rüyasına,

Buyurdu ki: (Dün gece, buldun bir küp altını.
Kapağının içinde, gördün Allah adını.

Ve çok kıymet vererek, sen Rabbinin adına,
Yazı olan kapağı tercih ettin altına.

Madem Allah ismini tuttun sen böyle aziz,
Seni dahi yüceltsin, aziz etsin Rabbimiz.)

Uyanınca gördü ki, pek çok idi sevinci.
Zira baktı, tamamen nur dolmuş kalbi, içi.

Zaten yaratılıştan müsaitti bu yola.
Oldu kısa zamanda, o da büyük evliya.