Medineli Eshabdan, muhterem bir sahabi.
(Gasil-ül melaike) lakabının sahibi.

Resulullah, İslam’ı tebliğ ettiği zaman,
Hiç tereddüt etmeden, severek etti iman.

Ne zaman ki yapıldı Bedir muharebesi,
Henüz genç ve bekardı o günlerde kendisi.

Lakin bir müddet sonra, Abdullah bin Übey’in,
Kızı Cemile ile nikahı oldu bir gün.

Bir hafta sonra dahi, olacaktı düğünü.
Hem de Uhud savaşı vardı ertesi günü.

Nihayet düğün olup, gerdeğe girdiğinde,
Bambaşka bir heyecan vardı onun içinde.

O, yarın yapılacak cengi düşünüyordu.
Büyük sabırsızlıkla yarını bekliyordu.

Hele şehid olursa, ne büyük saadetti.
O, gerdek gecesinde hep bunu hayal etti.

Sabahleyin kapıldı birden bir endişeye.
Ya savaşa vaktinde yetişemezsem! diye.

Kılıcını kaparak, acele çıktı evden.
Ve lakin gusletmeyi unuttu aceleden.

Resulullah safları düzelttiği zamanda,
O da koşup, süratle safa girdi son anda.

Gönlünde şehid olmak arzusu yatıyordu.
Bu arzusu, gitgide daha da artıyordu.

Müşriklerin ordusu bozuldu çok geçmeden.
Hep birden kaçışmaya başladılar bu cenkten.

O sırada küffârdan Şeddad bin Esved adlı,
Bir kâfir, Hanzala’yı sırtından mızrakladı.

Kanları fışkırırken o mızrağın yerinden,
İkinci mızrağını sapladı yine birden.

Bu ikinci darbeyle, yıkılıp düştü yere.
Şehadet şerbetini içmiş oldu bu kere.

Allah’ın Sevgilisi, bu cengin sonrasında,
Buyurdu ki: (Ben bugün, yerle gök arasında,

Hanzala'yı gördüm ki, etrafında melekler,
Onu, Cennet suyuyla yıkayıp gaslederler.)

Sahabeden biri de, dedi: (Gördüm ben dahi.
Hanzala'nın başından su damlardı Vallahi.)

Resul'ün emri ile, zevcesi Cemile’ye,
Soruldu hadisenin hikmeti nedir? diye.

Dedi: (Düğün gecesi, o, başka âlemdeydi.
Ertesi gün olacak cengin hevesindeydi.

Harbe yetişemezsem halim ne olur? diye,
sabahleyin erkenden düştü bir endişeye.

İşte bu heyecanla geçirdi o geceyi.
Acele evden çıkıp, unuttu gusletmeyi.)

Böyle yüksek idiler işte eshab-ı kiram.
Onların gayretiyle, ulaştı bize İslam.