Umeyr ibni Veheb ki, cahiliyet devrinde,
Düşman tarafındaydı meşhur Bedir harbinde.

Bir oğlu esir olup, firar etti kendisi.
Bu hususu, Safvan'la konuştular ikisi.

Safvan dedi: (Ya Umeyr, Bedir'den sonra, bana,
Yaşamanın bir tadı kalmadı benden yana.)

Umeyr dedi: (Vallahi bu sözün tam yerinde.
Oğlum hâlâ esirdir Müslümanlar elinde.

Eğer borcum olmasa, düşünmesem maişet,
Onun intikamını alırdım gidip elbet.)

Safvan dedi: (Ya Umeyr, maişet ve borcunu,
Üstüme alıyorum, hiç düşünme sen bunu.

Bu hususta, yapacak bir şeyin varsa şayet,
Hiç durma, Medine’ye şimdi eyle hareket.)

Umeyr memnun olmuştu, kalktı hemen yerinden.
Dedi: (Kurtulamazlar artık benim elimden.)

Kılıcını çıkarıp, zehirledi iyice.
Eteğinin altına yerleştirdi gizlice.

Daha sonra, pür hiddet devesine binerek,
Ulaştı Medine'ye halini gizleyerek.

Tam mescidin önünde, inerken devesinden,
Hazret-i Ömer görüp, yapıştı ensesinden.

Üstün firasetiyle tanımıştı kendini.
Tahmin etti kötü bir maksatla geldiğini.

Hazret-i Ömer ile, diğer eshab-ı güzin,
Çıkardılar Umeyr’i huzuruna Resulün.

Ona sual etti ki şanı büyük Peygamber:
(Mekke’den Medine’ye niçin geldin ya Umeyr?)

Dedi ki: (Ya Muhammed, geldim, rica edeyim.
Oğlumu bağışlarsan, alıp geri gideyim.)

Buyurdu: (Eteğinin altında gizlediğin,
O zehirli kılıcı, ne maksatla getirdin?

Sonra sen, Safvan ile Mekke’de, bir odada,
Nasıl anlaşmıştınız, beyan eyle onu da.)

Umeyr çok şaşırmıştı, başını eğdi öne.
Bir şeyler oluyordu o sırada kalbine.

Neler konuştularsa Safvan’la, teker teker,
Bütün tafsilatıyla söyleyince o Server,

Mahcubiyet içinde değişti benzi birden,
Dedi: (Hak Peygambersin, iman ettim şimdi ben.

Zira işitmemişti kimse bu şartımızı.
Hak teâlâ bildirdi sana bu sırrımızı.)

Kelime-i şehadet getirerek o anda,
Müslüman oluverdi Resulün huzurunda.