O Halid bin Velid ki, muzaffer bir kumandan.
Ölüm hastalığına yakalandı bir zaman.

Silah arkadaşları yanındaydı hep o gün.
Kılıcını istedi son anında ömrünün.

Kabzasını, şefkatle okşayıp o halinde,
Dedi: (Nice kılıçlar parçalandı elimde.

Ölümümü görecek son kılıç, işte budur.
Ve lakin üzüldüğüm bir husus var ki, şudur:

Savaş meydanlarında geçirmişken ömrünü,
Yatakta mı olacak bu Halid'in ölümü?

Hiç rahat yatağında ölen yok Sahabeden.
Hepsi şehid oldular, küffârla cenk ederken.

Ah Halid!, Şehidliğe kavuşamayan Halid!
Ömrün cenklerde geçti, çok kişi buna şahid.

Vücudumda bir karış yer yoktur ki, orası,
Almasın ok ve kılıç, yahut mızrak yarası.

Yıllarca, İslam için, savaş meydanlarında,
At koşturan bu Halid, ölüyor yatağında.

Halbuki kılıç elde, harp ederken küffârla,
Düşüp şehid olmayı isterdim ne de fazla.)

Hatırladı o anda meşhur Yermük gününü.
Daha da mahzunlaştı, dedi: (Ah! Yermük günü!

Kanların, bir sel gibi aktığı ah o Yermük!
Hiç hatırlamıyorum bir savaş, senden büyük.

Hatta üçbin yiğitle, yüzbin kâfire karşı,
Muzaffer olduğumuz meşhur Mute savaşı.

Ey Yermük! Mute’yi de unutturdun sen bize.
O ne müthiş gündü ki, nakşolmuş zihnimize.

O at kişnemeleri, (Allah Allah!) sesleri,
İnsanlara dar gelen kanlı Yermük vadisi.

Kendimi, o vadide hissediyorum şu an.
Ya Rabbi, dirilt beni bir harp olduğu zaman.

Ben dahi katılıp da, küffârla cenk edeyim.
Savaşın hakkı neyse, yetişip tam vereyim.

Bu cihada, muhakkak sarılın ey insanlar!
Zira ancak cihadla korunur bu topraklar.)

Sonra rica etti ki: (Kaldırınız beni az!)
Kaldırdılar, kılıca dayanıp durdu biraz.

Dedi: (Şimdiye kadar, ben taşıdım hep seni.
Bu günden sonra ise, sen taşı biraz beni.

Ya Rabbi, sanki cenkte savaşırmışcasına,
Can verip kavuşmayı isterim şimdi sana.

Atım ve kılıcımdan başka yoktur bir şeyim.
Rabbimin huzuruna, böyle gitmek isterim.

Kabrimi, kılıcımla kazınız ey insanlar!
Kılıç şakırtısından zevk alır kahramanlar.)

Söyledi daha sonra kelime-i şehadet.
Yatağına düşerek, vefat etti nihayet.