Peygamber efendimiz, göçünce bu dünyadan,
Kavimler, üçer beşer mürted oldu her yandan.

Zamanın halifesi, bu fitne ateşini,
Söndürmek gayesiyle topladı askerini.

Hazret-i Numan’ı da, bir bölük asker ile,
Gönderdi Nihavend’e küffârın üzerine.

O gün İslam askeri, otuzbin kişi vardı.
İran ordusu ise yüzellibin kadardı.

Numan ibni Mukarrin, kâfirleri görünce,
Yüksek bir seda ile bir tekbir aldı önce.

İslam ordusu dahi, tekbir aldı peşinden.
Yer ve gök inliyordu o gün tekbir sesinden.

Cuma günü gelince, Numan ibni Mukarrin,
Dedi: (Ey mücahidler şimdi beni dinleyin.

Allah rızası için çıktık biz bu sefere.
Niyeti düzeltirsek, ulaşırız zafere.)

Sonra dua eyledi kaldırıp ellerini:
(İlahi, mahcub etme şu İslam erlerini.

İhsan et ordumuza zaferi neticede.
Bana da, şehadeti nasib eyle bu cenkte.)

Onun bu duasını dinleyen mücahidler,
Hep birden yüksek sesle (Âmin! Âmin!) dediler.

Dedi: (Ey gazilerim, beni takip eyleyin.
Sancağı sallayınca, küffâra hamle edin.

Birimiz attan düşer, şehid olursa ya da,
Yanında toplanmayın, devam edin cihada.

Velev ki ben olsam da, o düşüp şehid olan,
Yine siz, cenginize devam edin durmadan.)

Böyle deyip, sancağı sallayınca dört yana,
Mücahidler, ok gibi hücum etti düşmana.

Çetin bir muharebe başlamıştı ki o an,
En önde çarpışırdı yine hazret-i Numan.

Fakat o savaşırken, bir ara birdenbire,
Bir düşman mızrağıyle atından düştü yere.

Numan yere düşünce, Huzeyfe ibni Yeman,
Sancağı ondan kapıp, hücuma geçti o an.

Kâfirlerin başkanı, Firuzan da o ara,
Bir kılıç darbesiyle geberip gitti Nar’a.

Askeri bunu görüp, bozuldu moralleri.
Kimi orda toplandı, kimi de kaçtı geri.

Allah’ın yardımıyle erişildi nusrete.
Uğramıştı kâfirler büyük bir hezimete.

Ne zaman ki müminler, zafere ulaştılar,
Yerde yatan Numan’ın yanına koşuştular.

En son nefeslerini alıyordu o zaman.
Dediler: (Zafer bizim, müsterih ol ey Numan!)

Öğrenince son anda bu zafer haberini,
Rahatça içiverdi şehadet şerbetini.