Şanlı İslam ordusu Bedir’e vardığında,
Hep birlikte tekbirler getirdiler anında.

Başlamak üzereydi savaşa iki ordu.
Heyecan, son haddine gelmiş bulunuyordu.

Lakin şöyle bir âdet var idi ki o zaman,
Harb edecek ordular, henüz karşılaşmadan,

Önce, iki taraftan yiğitler çıkıyordu.
Karşılıklı olarak, bunlar çarpışıyordu.

Bu ilk çarpışmalarla, taraflar, yavaş yavaş,
Harbe ısınırlardı olmadan henüz savaş.

Müşriklerden birisi, çiğneyip bu âdeti,
Bir ok atıp, eshabdan birini şehid etti.

Bu hareket, güç geldi sahabe-i kirama.
İçleri volkan gibi başladı kaynamaya.

O sırada üç kâfir, ileriye çıktılar.
Üçü de, en azılı İslam düşmanıydılar.

Bunlar, Utbe ve Şeybe iki birader idi.
Üçüncüsü, Utbe’nin oğlu olan Velid’di.

Bunlar, mücahidlere şöyle nida ettiler:
(Bizimle çarpışacak içinizde var mı er?)

Mücahidlerden Ebu Huzeyfe hazretleri,
Kılıcını sıyırıp, hemen çıktı ileri.

Utbe, babası idi hem de bu sahabinin.
Fırladı babasıyla çarpışma yapmak için.

Ve lakin Resulullah, ona mani oldular.
(Dur ya Eba Huzeyfe, sen gitme!) buyurdular.

Sonra Afra hatunun iki oğlu, beraber,
Muaz ile Muavvez adlı iki birader,

İleriye çıktılar, onlarla çarpışmaya.
Bir de çıktı ileri Abdullah bin Revaha.

Müşrikler, (Siz kimsiniz?) diye sual ettiler.
Onlar, (Biz Medineli müminleriz) dediler.

Müşrikler seslendi ki: (Sizinle yok işimiz.
Biz, kendi kavmimizden insanları isteriz.

Ya Muhammed, sen bize, kavmimizden bize denk,
Bahadırlar gönder ki, onlarla edelim cenk.)

O zaman Resulullah, üç yiğit sahabiye,
Dua edip emretti: (Geriye dönün!) diye.

Sonra da Eshabını süzerek ayrı ayrı,
Buyurdu ki: (Kalkınız ey Haşimoğulları!

Allah’ın bu dinini söndürmek için gelen,
Şu müşriklere karşı, çarpışın çekinmeden.)

Sonra, isimleriyle çağırdılar tek be tek:
(Kalk ya Ali, ya Hamza, ya Ubeyde!) diyerek.

Resulün emri ile, bu üç büyük sahabi,
Çıktılar ileriye, hemen aslanlar gibi.

Kılıçları sıyırıp, hemen ilerlediler.
Üç azılı kâfirin karşısına geçtiler.