Başta Resulullah ve bütün eshab-ı kiram,
Büyük bir mücadele verdiler Uhud’da tam.

Allah’ın yardımı ve Resulün himmetiyle,
Bozguna uğratıldı müşrikler tamamiyle.

Çaresizlik içinde kalan düşman, ansızın,
Kaçmaya başladılar arkaya bakmaksızın.

Müşrik kadınları da, ederek feryat figan,
Onlara yetişmeye çalışırlardı o an.

Geride bırakarak, hep ağırlıklarını,
Kaçarak kurtardılar güçlükle canlarını.

Mücahidler, onların düşerek peşlerine,
Yetişip, birçoğunu öldürdüler hep yine.

Kat be kat üstün iken, sayı, silah yönünden,
Şimdi kaçıyorlardı müminlerin önünden.

Perişan olmuşlardı müşrikler bu savaşta.
Kaçmaya başladılar, reisleri en başta.

Hatta birbirlerini adeta çiğneyerek,
Bu savaş meydanını ederlerdi şimdi terk.

Ebu Süfyan bin Harb de, kaçıyordu ki hızla,
Arkasından koşarak yetişmişti Hanzala.

Atının ayağına bir kılıç vurdu hemen.
Atı çöküp, kendisi yere düştü üstünden.

Ve bütün gücü ile bağırdı: (Gelin, gelin!
Hanzala’nın elinden beni halas eyleyin!)

O, seslendi ise de böyle feryat ederek,
Onlar ilgilenmedi onunla yine de pek.

Zira hep can derdine düşmüşlerdi cümlesi.
Ardlarına bakmadan kaçıyorlardı hepsi.

Arneyn geçidindeki elli okçu mücahid,
Bu durumu, onlar da görür görmez o vakit,

Savaşın bittiğini kuvvetle zannederek,
Vazife yerlerini bazısı eyledi terk.

Onların gittiğini gördü Halid bin Velid.
Zaten o, bu durumu bekliyordu o vakit.

Geçitteki erlerin gittiğini görünce,
Emrindeki birlikle hücum etti hemence.

Abdullah bin Cübeyr’i dinleyen mücahidler,
Oniki kişi olup, derhal safa geçtiler.

Önce, bitene kadar sadaktaki okları,
Müthiş ok yağmuruna tuttular hep onları.

Düşman süvarileri çok yaklaşınca ise,
Kılıçla çarpıştılar, artık göğüs göğüse.

Lakin hücum edenler, çok kalabalıklardı.
Hatta bire yirmibeş gibi bir nisbet vardı.

Müminler, kanlarının son damlasına kadar,
Çarpışıp, en sonunda hepsi şehid oldular.

Birbiri arkasından, mübarek vücudları,
Yere düşüp, Cennete kanat çırptı ruhları.