Resulullah Bedir'de, Muhacirlerden sonra,
(Fikriniz nedir?) diye sual etti ensara.

Sa'd bin Muaz kalkıp, dedi: (Ya Resulallah!
Allah ve Resulü'ne iman ettik biz vallah.

Elbet hak ve doğrudur her getirdiğin senin.
İtaat hususunda söz verdik sana kesin.

Bizler, o sözümüzden asla geri dönmeyiz.
Her nereye gidersen, biz dahi emrindeyiz.

Başımız üzerinde tutarız her emrini.
Yeter ki bildir bize, ne ise dileğini.

Denize dalsan bile, biz de hemen dalarız.
Hiçbirimiz, bir adım bundan geri kalmayız.

Hatır-ı şerifinde ne varsa, bize emret.
Tutarız can ve başla, etmeyiz muhalefet.

Bizim bir tek gayemiz, seni sevindirmektir.
Böylelikle rızana ve sevgine ermektir.)

Bu söze katıldılar hepsi can-ü gönülden.
Uğrunda can vermeye söz verdiler o günden.

Resulullah buyurdu: (Ey eshabım, gün bu gün.
Allah’ın lütfu ile, şad olarak yürüyün.

Zira ben, müşriklerin, o savaş meydanında,
Ölecekleri yeri görüyorum şu anda.)

Müminler bu müjdeyi, Hakkın Sevgilisinden,
Alınca, bir aşk ile yürüdüler izinden.

Hendek harbinde dahi, yine aynı şekilde,
Savaş devam ederdi bütün şiddeti ile.

Oklar uçuşuyordu havada vınlayarak,
Taraflar arasında, vardı yine büyük fark.

Düşmanlar onbin kişi, Eshab üçbin idiler.
Ayrıca, anlaşmayı bozarak yahudiler,

Kureyş müşrikleriyle ittifak eyleyince,
Müminler, çok sıkışık hale düştü bir nice.

Resulullah, eshaba buyurdu o gün hemen:
(Allahü teâlâya yemin ederim ki ben,

Bu karşılaştığımız sıkıntılar bitecek.
Cenâb-ı Hak, zaferi, bize nasip edecek.)

Resulden bu müjdeyi alınca mücahidler,
Hepsi, küffâra karşı bir aslan kesildiler.

Sa'd bin Muaz dahi, çok güzel çarpışırken,
Bir müşrikin okuyla, yaralanmıştı birden.

Ok, atar damarına tam etmişti isabet.
Kan kaybı sebebiyle, ciddi idi vaziyet.

Dedi ki: (Ya ilahi, harp sürecekse hâlâ,
Bana ömür ihsan et, savaşayım küffârla.

Yok eğer bitecekse bu savaş ya ilahi,
Şehidlik rütbesini ihsan et bana dahi.

Şu Beni Kureyza'nın akıbetini, bizzat,
Şu dünyada görmeden, ruhumu alma fakat.)