Aişe-i Sıddıka, şöyle rivayet eder:
Bir gece, benim ile otururdu o Server.

Başını, kucağıma koyuverdi bir ara.
Ben (Ay)a bakıyordum, o ise (Yıldızlar)a.

Resulün nur cemali, dolunaya nazaran,
Daha parlak ve nurlu göründü bana o an.

Duygulanıp, ağladım gözyaşıyla o anda.
Damladı nur yüzüne, hatta iki damla da.

Benim ağladığımı, o Server fark edince,
Buyurdu ki: (Ne için ağlarsın ya Aişe?)

Dedim: (Ya Resulallah, Ay’a baktım ve lakin.
Daha parlak göründü bana senin cemalin.

Kıyamette, yüzünü göremeyecek olan,
Kimseleri düşünüp, ağlıyorum ben şu an.)

O zaman buyurdu ki: (Evet, doğru diyorsun.
Ve lakin bu hususta, ne için şaşıyorsun?

Zira ay ve güneşin nurunu da evvela,
Yine benim nurumdan yarattı Hak teâlâ.

Gördüğün bu yıldızlar, yer ve gök, bu kâinat,
Nurumdan yaratıldı, hatta bütün mahlukat.)

Ben sual eyledim ki: (Ya Resul-i mücteba!
Sen neden yıldızlara bakıyorsun acaba?)

Buyurdu: (Ya Aişe, biri var ki eshabdan,
Onun ibadetleri, göke çıkar her zaman.

Lakin öyle çoktur ki onun iyilikleri,
Yıldızlar adedince, yükselir ecirleri.

Yıldızlara bakarak, bunu düşünüyordum.
Sayılarını, ancak Allah bilir diyordum.)

Peygamber o kimseyi, böyle çok methedince,
Ben, (babam) olduğunu, tahmin ettim hemence.

Yine de, kendisinden sordum ki: (Kimdir bu zat?)
(Ömer'dir) buyurunca, hayret ettim o saat.

Sonra devam ederek, buyurdu ki: (Ömer'in,
Kazandığı sevaplar bu kadar çoktur, lakin,

Bir kıyas edilirse, babanın sevabiyle,
Bir deryaya nazaran, değildir damla bile.)

Böyle çok kıymetlidir her sahabi de hatta.
Şöyle buyurmuşlardır çok âlimler bu babta:

Bilal-i Habeşi’yi, anlatabilmek için,
Asla gücü takati, yetmez hiçbir kişinin.

Nitekim Resulullah, buyurdu ki: Mirac'da,
Hazret-i Cibril ile bulunurduk biz Arş'da.

Birden nalin sesleri işitip, merak ettim.
Ve hemen Cebrail'e, (Bu sesler nedir?) dedim.

Dedi: (Ya Resulallah, Bilal, sabah erkenden,
Hanesinden çıkarak, mescide gider iken,

Çıkardığı seslerdir giydiği nalinlerin.)
Bundan anlamalıdır kıymetini Bilal'in.