Hazret-i Aişe'den edilir ki rivayet:
Babam, dar-ı bekaya göç eyledi nihayet.

Tereddüt eyledi ki, Sahabenin her biri:
Nereye defnedelim acaba Ebu Bekri?

Ben de, bu ızdırapla, uyudum o arada.
Kulağıma, gaibden geldi şöyle bir nida:

(Dostu, dostun yanına, ulaştırın!) diyordu.
Bu ses, cümle eshaba, manevi rehber oldu.

Uyanınca, eshaba anlattım bu rüyayı.
Dediler: (Biz de duyduk, gece aynı nidayı.)

Artık lüzum kalmadı istişare etmeye.
Defnedildi Resulün bulunduğu hücreye.

Ayrıca kendisi de, vefat etmeden önce,
Vasıyet eylemişti, Sahabeye şöylece:

(Eğer vefat edersem, cenazemi alınız.
Hücre-i saadetin, eşiğine varınız.

Kapısını çalarak, içeri defnim için,
Resul-i kibriyadan isteyin ruhsat, izin.

Eğer açılır ise kapı kendiliğinden,
Cenazemi, hücreye defnedin siz de hemen.)

Hazret-i Ebu Bekir, vakta ki etti vefat,
Cenaze hizmetleri, icra oldu o saat.

Vasıyet mucibince, cenazeyi aldılar.
Hücre-i saadetin, tam önüne vardılar.

Kapısını çalarak, dediler: (Ebu Bekir,
İçeri defni için, izin istemektedir.)

Bu arzı müteakip, bütün eshab-ı kiram,
Ne cevap gelir diye, beklerken merakla tam,

Kapı derhal açılıp, ardından geldi bir ses.
Orada olanlardan, işitti bunu herkes.

Diyordu: (Cenazeyi, içeri getiriniz.
Hazret-i Peygamberin, yanına defnediniz.)

Girip defneylediler içeri cenazeyi.
Sahabenin cümlesi, gördü bu hadiseyi.

Yine Sıddık-ı ekber, ölüm hastalığında,
Aişe validemiz bulunurdu yanında.

O, hasta yatağında, erişmeden henüz mevt,
Hazret-i Sıddıka'ya, eyledi bir vasıyet.

Buyurdu ki: (Ey kızım, ben vefat ediyorum.
Lakin çocuklarımı, sana bırakıyorum.)

Bir miktar sükut edip, dedi ki daha sonra:
(İki kız, iki oğlan, göz kulak ol onlara!)

Lakin o, hayret edip, arz etti ki bahusus:
(Kız kardeşim bir idi, siz iki buyurdunuz.)

Dedi ki: (Hamiledir hanımım şu an benim.
Doğumu pek yakındır, kız olur zannederim.)

Bu vasıyeti yapıp, vefat eyledi hemen.
Doğum oldu, baktılar, (kız) oldu hakikaten.