Talha ibni Abdullah, bize şöyle nakleder:
Bir hadis-i şerifte, buyurdu ki o Server:

(Nasıl her Peygamberin, bir arkadaşı vardır.
Benim de, Cennetteki arkadaşım Osman’dır.)

Ve yine Resulullah, sahabe-i kiramdan,
Bazısıyla, bir yerde bulunurken bir zaman,

Anlatırdı yakında doğacak fitneleri.
O sırada öteden, yürüyüp geçti biri.

O şahsı göstererek, buyurdu ki: (Bu, o gün,
Yolunda olacaktır Allah ve Resulünün.)

Onun kim olduğunu, eshab merak ettiler.
Baktılar ki, Osman bin Affan’mış o zat meğer.

Sonra buyurdular ki peşinden bunun hemen:
(Bu şahıs, o fitnede katledilir mazlumen.)

Hazret-i Aişe de, şöyle rivayet eder:
Bir hadis-i şerifte, buyurdu ki Peygamber:

(Ya Osman, Hak teâlâ, sana, hilafet denen,
Bir gömlek giydirecek, henüz hayâtta iken.

Onu almak isterse eğer ki münafıklar,
Çıkarma sakın onu, bana gelene kadar.)

Vakta ki, o fitneler çıktı ve daha sonra,
Münafıklar, evini ettiler muhasara.

Bu hadis-i şerifi hatırlayıp o hemen,
Bilerek çekilmedi, kendisi hilafetten.

Şöyle nakledilir ki onun hakkında yine:
Vakta ki iman edip, girdi İslam dinine.

Amcası düşman olup, bu yüzden çok defalar,
Yaptı hiç acımadan, çok eza ve cefalar.

Öyle çok uğraştı ki, dininden dönsün diye,
Yaptığı zulümleri, imkan yok vasfetmeye.

En sonunda usanıp, dedi: (Hayret ya Osman!
Sana, bunca eziyet ettim de nice zaman,

Yine atalarının dinine dönmüyorsun.
Sen nasıl bu cefaya tahammül ediyorsun?)

Dedi ki: (Amcacığım, bana, şimdiye kadar,
Yaptığının yüz katı, yapsan da çok cefalar,

Yine dönmeyeceğim bu dinimden ben asla.
Sen boşa zahmet çekip, kendini yorma fazla.

Çünkü ben, doğru olan, hak din üzerindeyim.
Hak yolu bırakıp da, bâtıla döner miyim?)

Çok şaşırdı amcası, onun dediklerine.
Ve eziyet etmekten, vazgeçti yeğenine.

Hazret-i Osman dahi, eziyetten kurtulup,
Resul-i müctebanın, yanına gitti koşup.

Malını ve canını, din-i İslam yolunda,
Severek feda etti, Resulullah uğrunda.

İslam’a, malı ile, çok hizmetler etmiştir.
Ve asla o Resulden, hiç yüz çevirmemiştir.