Hazret-i Fatıma’yı istemek maksadiyle,
Ve hazret-i Sıddık'ın, tasvip ve teşvikiyle,

Peygamber-i zişânın, kapısını çalarak,
Girdi hazret-i Ali içeri, utanarak.

Oturdu o Serverin mübarek huzurunda.
Lakin hiç konuşmaya, gücü yoktu o anda.

Peygamber efendimiz, ona şöyle sordular:
(Niçin geldin ya Ali, bir ihtiyacın mı var?)

O, mahcubiyetinden, başını öne eğdi.
Ne için geldiğini, bir türlü diyemedi.

Sadece arz etti ki: (Malumdur hazretine.
Vermişti babam beni, zatının hizmetine.

Hazretinden gördüğüm iyilik ve ihsanlar,
Öyle çok ki, yapamaz bunu başka insanlar.

Bendeniz her hususta, muhtacım hazretine.)
Bu kadar arz eyledi ve sükut etti yine.

Anladı Resulullah, ne için geldiğini.
Ve bildi, söylemeye hicab eylediğini.

Buyurdu ki: (Herhalde, Fatıma'yı istersin.
Ve lakin söylemeye, benden hicab edersin.)

Allah’ın Sevgilisi, ona böyle deyince,
O, (Evet) diyebildi, utanmıştı iyice.

Bunu, Fatıma'ya da duyurdu Resul hemen.
Hazret-i Fatıma da, sükut etti cevaben.

Buyurdu ki: (Ya Ali, senin, para edecek,
Neyin var mehr olarak Fatıma'ya verecek?)

Dedi: (Ya Resulallah, yanımda şimdi benim,
Sadece bir atımla, var bir zırhlı gömleğim.)

Buyurdu ki: (Ya Ali, lazım olur sana at.
Ve lakin zırhlı olan gömleğini hemen sat.)

O da (Peki!) diyerek, Allah’ın Habibine,
Gönderdi birisiyle, zırhı pazar yerine.

O gün hazret-i Osman, yaparken pazarını,
Görüp, tanıdı hemen Mürteza'nın zırhını.

Onu satan tellala sordu ki varıp derhal:
(Sahibi, bu zırh için ne istiyor ey tellal?)

Dörtyüz dirhem deyince, dedi ki o tellala:
(Bunu ben, bu fiyata alıyorum pekala!)

Dörtyüz dirhem ödeyip, o zırhı aldı hemen,
Yanına, dörtyüz dirhem, koyarak ayriyeten,

Götürüp verdi o gün, hem hazret-i Ali'ye.
Dedi: (Layık değildir, bu zırh senden gayriye.

Bu dörtyüz dirhemle de, hallet düğün işini.
Kusuru oldu ise, affet bu kardeşini.)

Ali bin ebi Talip, o zırhı alıp, yine,
Geldi Resulullahın mübarek hanesine.

Durumu arz edince, gayet memnun oldular,
(Cennette arkadaşım, Osman'dır) buyurdular.