Ömer ibnil Hattab’ın devrinde, bir zamanlar,
Şikayete gelmişti, İran’dan Müslümanlar.

Dediler: (Maruz kaldık bizler bir musibete.
Eşkıyalar yol kesip, zulüm yapar millete.)

Dinledi Ömer Faruk onların sözlerini.
Gönderdi üstlerine, bir grup askerini.

Allah’ın yardımıyle, kazandı yine eshab.
Çok ganimet malları ele geçti bi-hesab.

Beşte bir hissesini, ayırdılar evvela,
Dediler ki: (Bu mallar, aittir Beytülmala.)

Lakin mallar içinde “bir kutu” var idi ki,
İnci ve mücevherle dolu idi hep içi.

Başkumandan Mesleme, o kutuyu bir ara,
Taksimden daha önce, ayırdı bir kenara.

Bu babta, askerin de rızasını alarak,
Gönderdi Halife’ye, bir hediye olarak.

Ve şöyle emretti ki götürecek o ere:
(Bunu, özel olarak ver hazret-i Ömer’e.)

“Baş üstüne!” diyerek, yollara düştü o er,
Erişti Medine’ye o kutuyla beraber.

Hazret-i Ömer ise, onun geldiği saat,
Fakirlere, ziyafet verirdi kendi bizzat.

Zira çok seviyordu onlara yedirmeği,
Bizatihi kendisi dağıtırdı yemeği.

Bekledi bir kenarda, yemek bitti nihayet.
Halife onu görüp, evine etti davet.

Hazret-i Ömer ile o girdi içeriye,
Rastlamadı minderle kilimden başka şeye.

Minderde oturtturdu Halife gelen eri,
Kilimin üzerine oturdu kendileri.

Geldi sonra bir sofra, mütevazı idi pek.
Vardı yemek olarak “zeytinyağı, tuz, ekmek”.

Çıkardı o kutuyu cebinden sonra o er.
(O kutu nedir?) diye sordu hazret-i Ömer.

Dedi ki: (Başkumandan, razı edip erleri,
Ayırdı ganimetten işbu mücevherleri.

Sığınıp daha sonra yüksek müsaadenize,
Ve hediye gönderdi, bunu hazretinize.)

Hazret-i Ömer Faruk işitince bu sözü,
Ağlayıp, yaşla doldu mübarek iki gözü.

Dedi: (Bize İslam’ı bahşetti Hak teâlâ.
Var mıdır bizim için, bir nimet bundan âlâ?

Asla kabul edemem, götür bunu ver geri.
Yakmak mı istersiniz siz bununla Ömer’i?

Zira mücahidlerin hakkıdır bu da yine.
Mesleme’ye götür de, dağıtsın askerine.

Ve ona şu hususu söyle ki benden taraf:
Adaletten, kıl kadar eylemesin inhiraf.

Gazilerin hakkını, göndermesin Ömer’e.
Yoksa o, hiç muvaffak olamaz, ona göre.)