İntikal buyurunca Resul dâr-ı bekaya,
Sahabenin cümlesi, geldiler bir araya.

Dediler ki: (Seçerek önce halifemizi,
Günahtan kurtaralım böylece kendimizi.)

İttifak etmesiyle sahabenin topyekün,
Hazret-i Ebu Bekir, halife oldu o gün.

Çıkıp hutbe okudu sahabe-i kirama.
Buyurdu ki: (Halife seçtiniz beni, ama,

Şunu belirteyim ki, değilim en iyiniz.
Girdim bir yük altına, beni kabul ediniz.)

Kalktı hazret-i Ali müsaade isteyerek.
Dedi: (Ne haddimize seni kabul etmemek.

Resul, seni namazda geçirdi ileriye.
Kimde cüret vardır ki, çekiversin geriye.)

Hazret-i Ebu Bekir, yapıyorken hilafet,
Yapardı bir yandan da, geçim için ticaret.

Sahabe dediler ki: (Ya emir-el müminin,
Sen ticaret yapma ki, emirisin milletin.

Maaş tayin edelim sana biz beyt-ül-maldan.
Hep devlet işleriyle iştigal et durmadan.)

Ücret tayin ettiler “iki dirhem” yevmiye,
Lakin kabul etmedi, bu ücret fazla diye.

Buyurdu ki: (Hakkını veremem bu ücretin.
Bana, bundan daha az bir ücret tayin edin.

“Bir dirhem iki dank”a indirdiler ücreti,
O zaman kabul edip bıraktı ticareti.

Her günkü ücretini, atardı bir testiye.
Sağlardı geçimini hususi servetiyle.

Vefatı yaklaşınca, hazret-i Aişe’yi,
Çağırıp, döküverdi önüne o testiyi.

Buyurdu ki: (Ey kızım, gördüğün bu paralar,
Fakir Müslümanların birikmiş hakkıdırlar.

Ölürsem, bu testiyi götürüp ver Ömer’e.
Dağıtsın tamamını bilcümle fakirlere.)

Hazret-i Ebu Bekir vakta ki etti vefat,
Ömer ibnil Hattab’a sahabe etti biat.

O testiyi alarak Aişe hazretleri,
Götürüp Halifeye verdi o dirhemleri.

Vasiyyeti söyleyip, Ömer ibnil Hattab’a,
Dedi: (Dağıt bunları, fakir olan eshaba.)

Ağladı Ömer Faruk, dedi: (Ya Eba Bekir,
Senin gittiğin yoldan, hangi mert gidebilir.

Bize, çok ağır bir yük bırakıp veda ettin.
Bizi pek şaşırtıyor senin bu hamiyyetin.)