Önceden Azazil’di, İblis'in asıl adı.
Cinlerin babasıdır, ateşten yaratıldı.

Ateşin, nur kısmından yaratıldı melekler.
Duman kısmından ise, halk olundu cinniler.

Melekler nurlu olup, başladılar taate.
Cinler ise girdiler, günah ve şekavete.

Azazil, cin olarak halk olundu aslında.
Lakin hep bulunurdu, melekler arasında.

Hatta öyle çok ilmi vardı ki bu kimsenin,
Hocası olmuş idi, cümle melaikenin.

Ve yedi kat göklerde mevcud olan melekler,
İlim ve ibadette, ona gıbta ettiler.

Arş altında, yakuttan minberde otururdu.
Melekler, karşısında el bağlayıp dururdu.

Etrafında o kadar melek toplanırdı ki,
Sayılarını ancak, Hak teâlâ bilirdi.

Böylece, meleklere ederdi hep nasihat.
İminden istifade edilirdi her saat.

Vakta ki yerlerin ve göklerin idaresi,
Ona bırakılınca, kibir sardı İblis'i.

Ve şöyle düşündü ki hemen kendi kendine:
“Bu makam verilirse, benden gayri birine,

O anda vazgeçerim Allah’a ibadetten.
Zira yok bir kişi ki, üstün olsun o benden.

Yapamaz hiç bir kimse benim yaptığım işi.
Çünkü yok yer ve gökte, benden üstün bir kişi”.

Böyle kibirlenince Azazil bu hususta,
Melekler, şu yazıyı gördü Levh-i mahfuz’da:

(Allah’a yakın biri, gadaba uğrayarak,
Tard olunur, kovulur, hem de sonsuz olarak.)

Melekler, bu yazıyı görüp kederlendiler.
Acele Azazil’in huzuruna geldiler.

Dediler ki: (Birine, gelecekmiş bir bela.
Dua et, onu bize vermesin Hak teâlâ.)

Azazil, cevabında dedi ki: (Ey melekler!
O bela size gelmez, etmeyin fazla keder.

Zira ben, o yazıyı görürdüm çoktan beri.
Ve lakin demiyordum kimseye bu haberi.)

Melekler dua için fazla ısrar edince,
“Peki” deyip, onlara dua etti bir şöylece:

(Ya Rabbi, bu beladan koru meleklerini.)
Dedi ve gururundan, söylemedi kendini.

Bu belayı, kendine yaklaştırmıyordu hiç.
Bunun için duadan, kendini tuttu hariç.

Ve dedi: (Ya ilahi, yazıda kastedilen,
Bu kişi, kim acaba kullarının içinden?)

Hak teâlâ buyurdu: (O, öyle biridir ki,
Veririm o kuluma, nice nimetlerimi.

O ise, bir emrime itaat etmez benim.
Ben de onu huzurdan, ebedi tard ederim.)

İblis dedi: (O kulu, göster bana ilahi!
Ben, onun cezasını vereyim bizatihi.)

Hak teâlâ buyurdu: (Pek yakında görürsün.)
Bu hadiseden sonra, geçmedi fazla bir gün.

Bin yıl secde ettiği yerden kalktı nihayet.
Gördü Levh-i mahfuzda: (İblis’e olsun lânet.)