Eyüp aleyhisselam, Rabbinin ihsaniyle,
O ağır hastalıktan kurtuldu tamamiyle.

Genç delikanlı olup, bulmuştu tam bir sıhhat.
Rahime onu görmüş, tanımamıştı fakat.

Telaşa kapılarak, o seğirtti sahraya.
Sağa sola koşarak, başladı aramaya.

Cibril, Eyüp Nebi’ye dedi ki o aralık:
(Rahime’yi çağır da kendini tanıt artık.)

O zaman Eyüp Nebi, seslendi ki: (Ey kadın!
Nedendir acep senin bu feryat ve figanın?)

Rahime, genç kişinin sesini işiterek,
Geldi onun yanına biraz ümitlenerek.

Dedi: (Bir hastam vardı, çok ihtiyar, bi-takat,
Onunla seksen sene sürmüştük mesut hayat.

Lakin yedi senedir, hasta idi bir nice.
Ona hizmet ederdim elimden geldiğince.

Yiyecek almak için ayrılmıştım yanından.
Döndüm ki yok yerinde, ağlarım işte bundan.)

Eyüp aleyhisselam buyurdu ki: (Ey hatun!
Ben yardımcı olayım, ne idi adı onun?)

Dedi ki: (Eyüp idi, sabrederdi her derde.
Allahü teâlânın Peygamberiydi hem de.)

Sordu yine: (Nasıldı onun şekli ve hali?
Tarif et bana biraz, nasıldı şemaili?)

Dedi ki: (Gençliğinde, benzerdi aynen sana.
Ve lakin şimdi yaşı erişmişti doksana.)

Eyüp aleyhisselam buyurdu: (Ey Rahime!
O Eyüp işte benim, bakma bu genç halime.

Yeniden verdi Rabbim, bana sıhhat, afiyet,
Çok şükür sona erdi o hastalık ve mihnet.)

O bunu öğrenince, çok memnun oldu içten.
Ağladı ikisi de bu sürur ve sevinçten.

Eyüp aleyhisselam ve Rahime, böylece,
İhsan-ı ilahiye kavuştular bir nice.

Daha sonra ayrılıp, o küçük kulübeden,
Şehre gitmek üzere, çıktılar yola hemen.

Tam şehrin kapısına yaklaşınca nihayet,
Onların ikisi de şaşırdılar be gayet.

Zira onlar, orada gördüler ki bu defa,
İnsanlar, akın akın geliyor bu tarafa.

Bilcümle şehir halkı, toplanmış kadın erkek,
Kendilerine doğru gelirdi sevinerek.

Eyüp Nebi, onlara etti ki şöyle sual:
(Nereye gidersiniz güruh güruh, ne bu hal?)

Dediler ki: (Gaibten bir ses duyduk hepimiz.
Diyordu: Ey insanlar, dikkatle dinleyiniz.

Vakta ki Eyüp diye vardı ki bir Peygamber,
Onu, şehir dışına kovmuştunuz beraber.

Şimdi o sıhhat buldu, şehire gelmektedir.
Çıkıp karşılayınız, şimdi filan yerdedir.)

Eyüp aleyhisselam şehire geldiğinde,
Gördü ki, evi barkı duruyor hep yerinde.

Halbuki yıkılmıştı evi ve binaları.
Hak teâlâ yeniden ihsan etti onları.