Said bin Yahya adlı birisi anlatır hem:
Ukaz panayırında, bir gün Resul-i ekrem,

Beni Amir kavmine dedi ki: (Ey insanlar!
Bir himaye görür mü sizlere sığınanlar?)

Dediler: (Bize asla, hiç kimse laf atamaz.
Hatta ateşimizden habersiz ısınamaz.)

Buyurdu: (Tanıtayım kendimi öyle ise.
Allah’ın gönderdiği Peygamberim ben size.

Onun bana verdiği tebliğ vazifesini,
Rahatça yapmam için, korur musunuz beni?)

(Sen kimlerdensin?) diye, onlardan biri sordu.
(Ben, Abdülmuttalib’in torunuyum) buyurdu.

Dediler: (Senin kavmin, itibarlı kişiler.
O halde onlar seni korumalı idiler.)

Buyurdu ki: (Bilakis, reddetti onlar beni.
Onlardır münkirlerin hatta önde geleni.)

Onlar bunu öğrenip, dediler: (Ey Muhammed!
Bizler seni ne kabul ve ne de ederiz red.

Ancak sen, peygamberlik tebliğ vazifesini,
Aramızda icra et, koruruz bizler seni.)

O sırada, o kavmin önde gelenlerinden,
Beyhara adlı biri, döndü pazar yerinden.

Sordu ki: (Bu zat kimdir, aranızda ne gezer?)
Onlar da, (Muhammed bin Abdullah’tır) dediler.

(Allah’ın Peygamberi olduğunu söylüyor.
Onu korumamızı bizden rica ediyor.)

(Siz kabul ettiniz mi?) diye sual edince,
Dediler: (Kabul ettik insanlık gereğince.)

Dedi: (Ey Beni Amir, bana kulak veriniz!
Bu yaptığınız nedir, acep bilir misiniz?

Siz, aranıza alıp yardım etmekle buna,
Göğsünüz hedef olur Arabların okuna.

Siz, bütün Araplarla savaşacak mısınız?
Buna evet derseniz, o halde ahmaksınız.

Eğer Onda bir hayır görseydi kendi kavmi,
Kendileri korurdu Onu önce, değil mi?

Lakin onlar reddedip, etmemişlerken insaf,
Siz, Onu korumaya kalkarsanız, ne tuhaf.)

Dönerek daha sonra Allah’ın Habibine,
Dedi ki: (Aramızdan ayrılıp dön kavmine!

Yemin ediyorum ki, kabilem arasında,
Olmasaydın, boynunu vurur idim anında.)

Allah’ın Sevgilisi, kalbi çok incinerek,
Ayrıldı yanlarından devesine binerek.

Lakin o hain adam, seğirterek peşinden,
Allah’ın Resulünü düşürdü devesinden.

Bunu, Müslümanlardan bir hanım gördü fakat.
Resule sevgisinden, eyledi şöyle feryat:

(Allah’ın Habibine yapılan doğru mudur?
Onu, şu alçaklardan kurtaracak yok mudur?)

Koşup geldi üç kişi amca oğullarından.
Allah’ın Resulünü kurtardılar onlardan.

Peygamber efendimiz, dua etti onlara:
(Ya Rab, bereketini ihsan eyle bunlara.)

Dua bereketiyle, o nasipli kişiler,
O gün, iman etmekle şerefleniverdiler.