Peygamber efendimiz, vakta ki etti vefat,
Sahabe, buna önce inanmadılar fakat.

Çünkü Resulullahın ayrılık acısından,
Çoğu sahabilerin aklı gitti başından.

Lakin böyle hallerde, hazret-i Ebu Bekir,
Telaşa kapılmayıp, bulurdu çare, tedbir.

Bir hutbe irad etti Eshaba çıkıp o gün.
Eshab, ancak inandı vefatına Resulün.

Lakin hüzün ve keder, Eshabın yüreğine,
Zehirli hançer gibi saplanmış idi yine.

Herkesin gözü ağlar, göz yaşları çağlardı.
Ve ayrılık ateşi, ciğerleri dağlardı.

O gün hemen toplanıp, cümle Eshab-ı kiram,
Onu halife seçip, emrine girdiler tam.

Velhasıl hicri onbir senesinin içinde,
Ve Rebi-ül-evvel’in hem de onikisinde,

Bir Pazartesi günü, öğleden önceydi hem,
Vefat edip, Rabbine kavuştu Fahr-i âlem.

Ali bin Ebi Talip, Resulü gasl eyledi.
Fadl ibni Abbas dahi Ona yardım ederdi.

Yıkama esnasında, mübarek vücudundan,
Öyle bir misk kokusu yayıldı ki o zaman,

Sahabe-i kiramdan hiç kimse, o güne dek,
Öyle güzel bir koku, koklamamışlardı pek.

Resul-i müctebayı sonra kefenlediler.
Bir sedir üzerinde, mescide getirdiler.

Haber verdiği gibi, daha önce Resulün,
Cümle Eshab, mescitten dışarı çıktı o gün.

Melekler, bölük bölük gelip namaz kıldılar.
Daha sonra gaibten, şu nidayı duydular:

Diyordu: (Ey müminler, Sevgili Peygamberin,
Cenaze namazını siz dahi eda edin!)

Bu nidayı duyunca bilcümle sahabiler,
Namaz kılmak üzere, içeriye girdiler.

İçerde, grup grup ve imamsız olarak,
Resulün namazını eda etti cümle halk.

Cenaze namazının kılınması bitince,
Sıra, defin işine gelmişti binnetice.

(Nereye defnedelim?) diye düşünür iken,
Hazret-i Ebu Bekir bunu da çözdü hemen.

Dedi: (Resulullahtan duymuştum ki bir sefer,
Vefat ettiği yere defnolur Peygamberler.)

Resulullah, böylece hazret-i Aişe’nin,
Mübarek odasına defnoldu geceleyin.

Kabirden en son çıkan, Kusem bin Abbas idi.
O, gördüğü bir şeyi çıkınca haber verdi.

Dedi: (Nurlu yüzünü, ben gördüm son olarak.
Dudakları oynardı, eğilip verdim kulak.

Ya ilahi ümmetim! ya ilahi ümmetim!
Diye yalvarıyordu, buna bizzat şahidim.)