İmam-ı azam hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” talebesinden Ebu Yusuf hazretleri “rahmetullahi aleyh” anlatıyor:

Ben, küçük çocukken, babam aniden öldü.
Annem beni bir terziye götürüp;
- Buna terzilik mesleğini öğret, diye rica etti.

O gün çalışmaya başladım.
Ancak ben, dinimi öğrenmek istiyordum.

Kendi kendime;
“Bu terzilik neyime gerek? Ben asıl dinimi öğrenmeliyim” diyordum.

Ve bıraktım bir gün terziliği.

Bana İslamiyet’i öğretin

İmam-ı azam hazretlerinin medresesine gidip;
- Bana İslamiyet’i öğretin, diye yalvardım.

O da kabul edince, girdim hizmetine.
Annem bunu öğrenince medreseye gelip, o terziye götürmek istedi beni tekrar.

Hazret-i İmamın huzuruna çıkıp;
- Bu çocuk yetimdir. Burada ne yapar, ne öğrenir? deyiverdi.

Hazret-i İmam da;
- Sen onu düşünme, buyurdu. O, burada tereyağı, fıstık ve badem yiyor.
Ve bunlar nasıl yenir, onları öğreniyor.

Annem geri gitti.

Niçin gülüyorsun?

Ben yıllar sonra Bağdat’ta kadı oldum.
Bir gün, Halife Harun Reşid’le birlikte yemek yiyorduk.

Sofraya, tereyağı, fıstık ve badem gelince, ben gayri ihtiyari gülümsedim.

Harun Reşid;
- Niçin gülüyorsun? diye sordu.
Anlattım.

O zaman;
- Gerçekten ne kâmil bir zatmış ki, seneler sonrasını görüp haber vermiş, dedi.

- Evet, dedim. Halkın, baş gözüyle göremediğini, O büyük imam, gönül gözüyle görürdü.

Ve birer Fatiha okuduk mübarek ruhuna.