Ebül Hasan-ı Harkani hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” birkaç talebesi, bir gün bu zatın huzuruna geldiler ve;
- İzin verirseniz uzun bir sefere çıkmak istiyoruz efendim, dediler.

- Selametle gidin gelin, buyurdu.

Tekrar arzettiler:
- Hocam, yollar emin değil. Herhangi tehlike ile karşılaşırsak ne yapmamızı tavsiye edersiniz?

Buna cevaben de;
- Beni hatırlayın, buyurdu. Allahü teâlâ sizi sıkıntıdan kurtarır.
- Peki, deyip yola çıktılar.

Az sonra eşkıyalar kesti yollarını.
Biri hariç, hepsinin mallarını aldılar.
İçlerinden biri kurtulmuştu.

Sen ne yaptın ki…

O talebeye;
- Sen ne yaptın ki, bunlar senin malına dokunmadı? dediler.
- Hocamızı hatırladım, dedi.

Dönüp, hocalarının huzuruna geldiler.
- Efendim, biz Allah! dedik, bütün malımızı kaybettik. Bu ise sizi andı, kurtuldu. Hikmeti nedir acaba?

Cevaben;
- Hak teâlâ; günahkâr ağızla yapılan duaları kabul etmez, buyurdu. Siz, günahkâr ağızla, Allah dediniz, soyuldunuz. Bu arkadaşınız beni anıp yardım isteyince, Allahü teâlâ onun sesini bana duyurdu. Ben de Rabbime, onun için dua ettim. Günahsız ağızla dua ettiğim için Allahü teâlâ kabul edip onu bu beladan kurtardı.

Sırat köprüsüne benzer

Bu zat, bir sohbetinde;
- Bu dünyada İslamiyet’e uymak, aynen Sırat köprüsünden geçmeye benzer, buyurdu.

Ve izah etti:
- Yani burada İslamiyet’e uymakta sıkı ve titiz davranıp kılı kırk yaranlara, Sırat köprüsü o nisbette geniş ve rahat olacaktır.

Ve ekledi:
- İslam’a uymakta gevşek, rahat ve geniş davrananlar içinse, o nisbette ince, dar ve sıkıntılı olacaktır.