Ahmed bin Harb hazretleri “rahmetullahi aleyh” zamanında Bizans’ta bir doktor Allah’a inanmıyor, “Alem kendi kendine var olmuştur. Bu kâinatı bir yaratan yoktur” diyordu.

Ancak kimse ikna edemiyordu kendisini.
Hıristiyan alemi, aciz kaldı bu dehrinin elinden.

Kral, İslam hükümdarına;
- Sana, dinsiz bir doktor gönderiyorum. Kendisi dehri olup, Allah’ın varlığını inkâr ediyor. Biz aciz kaldık. Sizin âlimleriniz buna haddini bildirsin, diye yazdı.

Hükümdar, Ahmed bin Harb hazretlerini “rahmetullahi aleyh” çağırıp durumu arz etti.

Büyük Veli;
- Pekâlâ, buyurdu. Siz münazara yerini hazırlayın. Ben biraz gecikeceğim.
Beklesin beni biraz.

Niçin geç kaldın?

Ve gecikerek gelince sordu dehri:
- Niçin, geç kaldınız?
- Sorma, abdest almak için Dicle'ye gittim. Orada tuhaf bir şeyle karşılaştım.

Dehri merak etti:
- Ne oldu ki?
- Bir ağaç durup dururken yıkıldı. Sonra kendi kendine biçilip tahta oldu ve o tahtalar yine kendi kendilerine birleşip sandal oldu. Ben de ona binip geldim. Onun için geciktim, kusura bakma.

Bu sözlerin saçma

Dehri;
- Sen delisin, dedi. Bu sözlerin de saçma.

- Neden?
- Hiç bir ağaç kendi kendine biçilip sandal olur mu?

Buyurdu ki:
- Ey ahmak! Sen de; “Bu alem, kendi kendine olmuş” diyorsun ya. Ufacık bir sandal, kendi kendine olamazsa, şu koskoca kâinat kendi kendine nasıl olur?

Dehri düşündü.
- Çok haklısın, dedi.

Ve kelime-i şehadeti getirip, imanla şereflendi.