Ebu Said-i Ebül Hayr hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” Ebu Tahir adında bir oÄŸlu vardı.
Mektebe gitmekten korkuyordu.

Bir gün babasına;
- Ben mektebe gitmek istemiyorum, dedi.

Babası;
- Pekâlâ gitme, buyurdu. Ama bir ÅŸartla. Kur’an-ı kerimden Fetih suresini ezberleyeceksin.

- Tamam babacığım, ezberlerim.

Ve bir güzel ezberledi bu sureyi.
Aradan yetmiÅŸ sene geçti.
Babası vefat etti.
Kendi de yaşlanmış fakir ve muhtac hale gelmişti.
Ä°sfehan hakimine gidip, arzetti maddi yönden sıkıntı çektiÄŸini.

Hakim, çok iyi karşıladı kendisini.
Ä°kramlarda bulundu.
Zira mübarek babasını çok severdi.

O, cahilin biridir

Fakat bir fitneci, hakimin huzuruna gidip;
- Siz ne yapıyorsunuz? O, cahilin biridir. Kur’an-ı kerimi bile okuyamaz, dedi.

Hakimin kafası karıştı.
Ä°lim ehli zatlardan meclis kurup, imtihan için çağırdı Ebu Tahir’i.
Ve o fitneciye;
- Bir sure söyle, okusun, dedi.

Fitneci biraz düÅŸünüp;
- Fetih suresini okusun, dedi.

Ebu Tahir, yetmiÅŸ sene önce ezberlediÄŸi bu sureyi bir güzel okuyup, mahcub etti o fitneci adamı.

Ancak hem okuyor, hem de ağlıyordu.
Hakim sordu:
- Ne için aÄŸlıyorsun?

Anlattı babasının bu kerametini.

Hakim,
- Gerçekten ne büyük Veli imiÅŸ. YetmiÅŸ sene sonra olacak hadiseyi bildirmiÅŸ, demekten kendini alamadı.