Ebu Said-i Ebül Hayr hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” Ebu Tahir adında bir oğlu vardı.
Mektebe gitmekten korkuyordu.

Bir gün babasına;
- Ben mektebe gitmek istemiyorum, dedi.

Babası;
- Pekâlâ gitme, buyurdu. Ama bir şartla. Kur’an-ı kerimden Fetih suresini ezberleyeceksin.

- Tamam babacığım, ezberlerim.

Ve bir güzel ezberledi bu sureyi.
Aradan yetmiş sene geçti.
Babası vefat etti.
Kendi de yaşlanmış fakir ve muhtac hale gelmişti.
İsfehan hakimine gidip, arzetti maddi yönden sıkıntı çektiğini.

Hakim, çok iyi karşıladı kendisini.
İkramlarda bulundu.
Zira mübarek babasını çok severdi.

O, cahilin biridir

Fakat bir fitneci, hakimin huzuruna gidip;
- Siz ne yapıyorsunuz? O, cahilin biridir. Kur’an-ı kerimi bile okuyamaz, dedi.

Hakimin kafası karıştı.
İlim ehli zatlardan meclis kurup, imtihan için çağırdı Ebu Tahir’i.
Ve o fitneciye;
- Bir sure söyle, okusun, dedi.

Fitneci biraz düşünüp;
- Fetih suresini okusun, dedi.

Ebu Tahir, yetmiş sene önce ezberlediği bu sureyi bir güzel okuyup, mahcub etti o fitneci adamı.

Ancak hem okuyor, hem de ağlıyordu.
Hakim sordu:
- Ne için ağlıyorsun?

Anlattı babasının bu kerametini.

Hakim,
- Gerçekten ne büyük Veli imiş. Yetmiş sene sonra olacak hadiseyi bildirmiş, demekten kendini alamadı.