Bayezid-i Bistami hazretleri “kuddise sirruh” bazı sevdiklerine;
- KardeÅŸlerim, nefsimi ıslah için, çok çalıştım. Uzun seneler riyazet çektim. Neticede baktım ki, nefsim hâlâ ölmemiÅŸ.

- ÖlmemiÅŸ mi efendim? dediler.
- Evet. Belimde, gurur, riya, amelini beÄŸenmek gibi hastalıklardan oluÅŸan bir zünnar görüp çok aÄŸladım.

BeÅŸ sene daha riyazet çektim.
O zünnarı, belimden kesip attım.

Åžöyle devam etti:
- Bir ömür, Rabbime kulluk ettim. Ona lâyık ibadet yapmayı çok istedim.
Buna kavuÅŸmak için sabahlara kadar namaz kıldım. Yine de namazlarım Ona lâyık olmadı.

Daha ne yapmam lazım?

Ve ilave etti:
- GözyaÅŸları dökerek; Yâ ilahi! Rızana kavuÅŸabilmek için, daha neler yapmam lazım? diye arzettim.

O anda kalbime;
- Åžu testinle ÅŸu aban yanında oldukça, rızama kavuÅŸamazsın! diye ilham olundu.

Onları da attım.
Rıza-i ilahiyi kazandım.

Sonra ilham olundu ki:
- Bana kavuşmak isteyenlere; Bayezid, kırk senedir nefsi ile uğraştı.
Bir ömür çile çekti. Yine de bir kırık testisiyle, bir de eski abası yanında bulundukça, Ona kavuÅŸamadı. Siz, bu halinizle nasıl kavuÅŸursunuz? diye söyle.

Hangisi daha sevap?

Bir gün de;
- İnsanlara yardım etmek mi daha sevaptır, nafile ibadet mı efendim? diye sordular.

Cevabında;
- Din kardeşini bir sıkıntıdan kurtarmak, bir sene nafile ibadet yapmaktan daha sevaptır, buyurdu.

Sordular:
- Din kisvesi altında dünya menfaati saÄŸlayan kimse için ne dersiniz efendim?
- O, insanların en alçağıdır, buyurdu.