Seyyidet Nefise hazretleri “rahmetullahi aleyha” zamanında hıristiyan bir kadın ve bir de oğlu vardı.

Bu çocuk, sefer için çıktı bir gün evden.
Issız bir yerde yürürken eşkıyalar bunu tutup esir ettiler.
Günler geçti aradan.

Annesi, hiç bir haber alamıyordu oğlundan.
Çaresiz Seyyidet Nefise hazretlerine gitti.

Durumu anlatıp;
- Dua edin, diye yalvardı.

O da kaldırdı ellerini.
- Yâ Rabbi, bu çocuğu geri döndür! diye dua etti.

Hemen o gece kadıncağızın kapısı çalındı.
Açınca, oğlunu gördü eşikte.
- Hasretle sarılıp;
- Nerde kaldın evladım, dedi. Seni çok merak ettik.

Salın gitsin diyordu

Çocuk şöyle anlattı:
- Anneciğim, yolda beni tutup esir aldılar. At üstünde, günlerce yol aldık.
Nihayet, çok uzak bir mahalde, bir hücreye attılar. El ve ayaklarımı, zincirle bağladılar.

Annesi meraklandı.
- E, sonra?
- Az önce bir ses duydum: “Salın da gitsin. Zira o, Seyyidet Nefise'den dua aldı” diyordu.

O ara bir el gördüm. Çözdü zincirlerimi.
Sonra evimizin önünde buldum kendimi.

Kadıncağız bunu duyunca imana geldi hemen.
Oğlu da peşinden.

Sıkıntının sebebi

Bu mübarek hatun, bir gün sevdiklerine;
- İnsana sıkıntı veren şeyler nedir, bilir misiniz? diye sordu.

- Bilmiyoruz efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Nefse tâbi olmak ve kötü arkadaşlarla düşüp kalkmaktır. Bu ikisine uymayan, sıkıntı çekmez.