Fudayl bin İyad hazretleri “rahmetullahi aleyh”, Harun Reşid zamanında yaşamış büyük bir Veli’dir.

Halife Harun Reşid, bir gece vezirini çağırıp;
- Beni, gönül ehli birine götür, dedi. Zira kalbim, bu şâşâlı hayattan çok sıkıldı. Bir Allah adamı görelim de kalbimiz ferahlasın.

Vezir;
- Baş üstüne efendim, dedi.

Ve Süfyan bin Uyeyne hazretlerinin evine götürdü halifeyi.

Kapıyı çalıp seslendi:
- Ey Süfyan! Sultan kapına geldi. Seninle görüşmek istiyor.

Hazret-i Süfyan kapıya çıkıp;
- Niçin önceden bildirmediniz? dedi. Haberimiz olsaydı, biz gelirdik.

Aradığım bu değil

Harun Reşid, vezirine;
- Aradığım bu zat değil, diye fısıldadı.

Vezir;
- Tamam sultanım, dedi.

Oradan ayrılıp Fudayl bin İyad hazretlerine gittiler.
İçerden Kur’an-ı kerim sesi geliyordu.

Âyet-i kerimede mealen; (Günahkârlar, kendilerini ehl-i takva ile bir tutacağımı mı zannediyorlar?) buyuruluyordu.

Harun Reşid bunu işitince;
- Nasihat istiyorsak, bu bize yetişir, dedi.
Oradan geri döndü.

En kıymetli sermaye

Bu zat, sevdiği bir gence;
- Senin en kıymetli sermayen ömründür, buyurdu. Bu en kıymetli sermayeyi, en kıymetli şeyleri yaparak değerlendir.

Delikanlı sordu:
- Nasıl değerlendireyim efendim?

Buyurdu ki:
- Önce İslamiyet’i öğren. Sonra öğrendiklerinle amel et. Ahirette hesap var çünkü. O gün gelmeden önce, kendini hesaba çek.