Bir gün Ali bin Fudayl hazretleri;
- Ey insanlar! Gafletle yaÅŸamayın, buyurdu. Cehennem var, ateÅŸ var. AteÅŸ deyip geçmeyin, ona hiç dayanılmaz.

Derin bir nefes aldı:
- Heyhaat! Åžimdi çok insanlar, bir dünyalık menfaat uÄŸruna, Cehenneme sürükleniyor. Kalbden dünya sevgisi çıkmadıkça, hakiki saadete kavuÅŸulamaz.

Ve ekledi:
- Çok oruç tutmakla, çok namaz kılmakla, kalbden dünya sevgisi çıkmaz kardeÅŸlerim.

Bir tek yolu var

Sordular:
- Ya nasıl çıkar efendim?
- Bunun bir tek yolu var. O da kalbinden dünya sevgisini çıkarmış olan bir Allah adamını, sevip ona uymaktır. Yani nefsine deÄŸil, ona tâbi olmaktır.

Ve izah etti:
- Çünkü o büyüklerin her iÅŸi doÄŸrudur. Ä°nsan, o zatlara uymakla kurtulur ancak.

Sordular yine:
- Edeb nedir efendim?
- Edeb, büyüklerin emrine Peki demektir.

Zikrin hayırlısı

Bir gün de;
- KardeÅŸlerim, zikrin hayırlısı hafi olanı, rızkın hayırlısı kâfi olanıdır, buyurdu.

- Anlamadık efendim, dediler.

Buyurdu ki:
- Yani zikrin iyisi sessiz yapılanı, rızkın iyisi ise ihtiyaç kadar olanıdır.

Mümin doÄŸru olmalı

Bu zat, bir sohbetinde;
- Mümin öyle doÄŸru olmalı ki, bir ömründe asla eÄŸri bir iÅŸi olmamalı, buyurdu.

Ve devam etti:
- Haram ve günahtan öyle korkmalı ki, ufacık bir günaha bile yanaÅŸmamalı, öyle çok din gayreti olmalı ki, Ä°slam’a hizmet için kendi menfaatini unutmalı ve Rabbini öyle çok anmalı ki, Onu hatırlamadan bir anı geçmemeli, ölümü de öyle yakın bilmeli ki, bir dünya emeline tutulmamalıdır.