Veysel Karani hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” yanına bir gün Harem bin Hayyan gelip;
- Bana bir nasihat eder misin, diye rica etti.

Buyurdu ki:
- Hiçbir günahı küçük görme. Zira sen onunla Rabbine asi oldun. Öyleyse günahın küçüğü de büyüktür. Müslüman, Allahü teâlâdan hayâ eder.

Harem sordu:
- Nerede yerleşmemi tavsiye edersin?
- Şam’da yerleş.

- Orada geçim nasıldır acaba efendim?

Buyurdu ki:
- Rızkında şüphe eden kimseye yazıklar olsun. Böylelerine nasihat fayda etmez.

Rica etti:
- Bana bir nasihat daha eder misin?

Buyurdu ki:
- Ey Harem, annen baban öldü. Bir nice Peygamberler “aleyhimüsselam”, hatta Muhammed aleyhisselam bile vefat etti.

Ve ekledi:
- Hazret-i Ebu Bekir “radıyallahü anh” ve Eshabtan niceleri de hep öldüler. Kardeşim Ömer de “radıyallahü anh” öldü. Vah Ömer!

Son cümleye şaşırdı:
- Ömer henüz ölmedi, o hayatta, dedi.

Üveys hazretleri tekrar etti.
- Hayır, Ömer de öldü. Bana bunu Rabbimiz haber verdi. Ey Harem! Sen kendini de ölmüş say. Nasılsa öleceksin. Ölümü hiç hatırından çıkarma.

Dualarında beni hatırla

Son olarak;
- Vakit tamam ey Harem. Ben gideyim, sen de git. Bir daha, ne ben seni göreyim, ne de sen beni gör. Dualarında beni hatırla, buyurdu.

Ve ayrılıp gitti.
Arkasından takib etmek istedim, izin vermedi.

Baktım, ağlıyordu.
Ben de ağladım.

Onunla, çok az kimse görüşmüştür hayatta.
Nitekim kendisi de; (Benimle en fazla konuşan iki kişidir. Bunlar, Ali ile Ömer bin Hattab’tır “radıyallahü anhüma”) demiştir.