Abdullah el Acemi hazretleri “rahmetullahi aleyh”, büyük âlim ve Velilerdendir.

Yaşadığı beldenin sultanı, âlim ve Evliyayı çok severdi.
Bir gün, bu zatın bulunduğu köye gelmişti.
Gördü ki, bahçede bir yiğit çalışıyor.
Bu yiğit, Abdullah el Acemi hazretleriydi.

O zamanlar genç olup bahçıvanlık yapıyordu birinin bahçesinde.
Sultan atını durdurup, bir tane “tatlı“ nar istedi bu gençten.
Hazret-i Abdullah, bir nar koparıp verdi sultana.

Fakat götürdüğü nar ekşiymiş.
Utandı, mahcup oldu.
Zira hiç bakmamıştı o narların tadına.
Derhal namaza durdu.

Ağaçlar secdeye yattı

Fakat o da ne?
O secde ettiğinde, bahçedeki bütün ağaçlar ve otlar, Onunla birlikte secdeye yattılar.

Sultan da gördü bu hadiseyi.
Hemen attan inip, yaklaştı yanına.
- İsminiz ne?
- Abdullah efendim.

- Evli misin?
- Hayır efendim, bekârım.

- Öyleyse senden bir istirhamım var. Eğer kabul edersen çok sevinirim.
- Estagfirullah, buyurun.

- Benim çok güzel ve saliha bir kızım var. Onu sana vermek istiyorum. Ne dersin?
- Olur, ama benim hiç dünyalığım yok. O ise sultan kızı. Bana lâyık değil.

Sultan gülümsedi:
- Hiç önemli değil. Sen kabul edersen, bizim için şeref olur.
- Siz bilirsiniz efendim.

Sultan sevinçle eve döndü oradan.
Ve bunu söyledi hanımına.
O da çok sevindi bu işe.

Kızının çeyizini, yüz deveye yükletip, gönderdi bu Veli’nin bulunduğu beldeye.

Düğünleri yapılıp evlendiler.