Ä°mam-ı Rabbani hazretlerinin “rahmetullahi aleyh” bir akrabası vardı.
Uzun zaman talebe olamadı bu büyük Veli’ye.
BüyüklüÄŸüne inanamıyordu bir türlü.
Ä°nsanların akın akın Ona gittiklerini görüyordu.
Ama yine de karar veremiyordu Ona tâbi olmaya.
Bir gün;
“Acaba Ä°mam-ı Rabbani hazretlerinin yolu nasıldır?” diye düÅŸündü kendi kendine.
Ve yarın gidip bunu kendisinden öÄŸreneyim diye karar verdi.
Ve yattı o akşam.
Rüyasında, bir su kenarında buldu kendini.
Ä°mam-ı Rabbani hazretleri de suyun öbür yakasındaydı.
Onu görünce çok duygulandı.
Sürur ve sevincinden aÄŸlamaya baÅŸladı.
Haydi gel, gel!
Hazret-i İmam da ona bakıp;
- Haydi gel, gel! Bizim yolumuz pek iyi ve güzeldir! diye seslendi.
Ve ekledi:
- Sen de seveceksin!
O bu sesi duyunca, kalbine bir hâl oldu.
Allah! Allah! Allah! diye zikretmeye başladı o anda.
Ve uyandı.
Gördü ki, kalbi Allah, Allah! diye zikrediyor.
Gönlü, Ä°mam-ı Rabbani hazretlerinin aÅŸkıyla yanıyordu.
Kendi kendine;
“Sohbetine gitmeden kalbim zikretmeye baÅŸladı. Demek ki Onun yolu gerçekten güzel” diye düÅŸündü.
Ve koÅŸtu mübarek huzuruna.
O içeri girince, büyük Veli;
- Evet, yolumuz güzeldir, buyurdu. BeÄŸendin mi?
Elerine sarılıp hürmetle öptü.
Bir daha da ayrılmadı yanından.
|
