Bir vakitler Ebu Abdullah diye bir kimse vardı.
Çok severdi Eül Hasen-i Åžazili hazretlerini “rahmetullahi aleyh”.

Dua edeceÄŸi zaman, onu vesile eder; bu zatın hürmetine… diyerek dua ederdi.

Ve kavuşurdu muradına.
Bir gün, Resulullahı “aleyhisselam” gördü rüyada.

Edeble yanına yaklaşıp;
- Yâ Resulallah! Ebül Hasen-i Åžazili nasıl bir kimsedir? Benim ne ihtiyacım olsa, Onu vesile edip dua ediyor ve muradıma kavuÅŸuyorum, diye arzetti.

Efendimiz “aleyhisselam” cevaben;
- O, benim evladımdandır, buyurdu. Her babanın, evladında bir parçası bulunur. Onda da benim vücudumdan bir zerre vardır. Kim, benim bir zerremi vesile ederse, bizzat beni vesile etmiÅŸ olur.

Ve ÅŸöyle bitirdiler:
- Sen de oÄŸlum Ebül Haseni vesile edince, beni vesile etmiÅŸ oluyorsun ki, kim benim hürmetime dua etse, Hak teâlâ elbette kabul eder.

Cennete imanla girilir

Bir gün de sevdiklerine;
- Cennete iman ile girilecek, ama bir ÅŸartla, buyurdu.

Sordular:
- O ÅŸart nedir efendim?
- DoÄŸru iman, buyurdu. Ä°manın doÄŸru olması lazım. Ä°ÅŸte bu doÄŸru iman o kadar kıymetli ki, Allahü teâlâ onun mükafatını dünyada vermiyor.

Merak ettiler:
- Neden efendim?

- Çünkü dünya, buna müsait deÄŸil. Bu dünya, yıpranmaya, yok olmaya mahkum. Ahiret nimetleri ise devamlı ve sonsuzdur. Allahü teâlâ bu nimetler için Cenneti yarattı. Ä°manın karşılığı olan nimetleri Cennette verecek.