Ä°mam-ı Rabbani hazretlerinin “kuddise sirruh” bir talebesi ÅŸöyle anlatıyor:
Ben hocamı tanımadan önce bir mektup yazmıştım kendilerine.
O mektubumda;
“Eshab-ı kiram, Resulullahın “aleyhisselam” huzurunda bir an durmakla nasıl oluyor da en yüksek Evliyadan daha yüksek oluyor?” diye sormuÅŸtum.
Hazret-i Ä°mam da bana cevap olarak;
- Bu sualin cevabı, mektupla, yazmakla anlaşılmaz. Bunu anlamak için beraber bulunarak, sohbet ve hizmet gerekir diye yazdı.
Bu cevabı alınca koştum Serhend şehrine.
Zira Serhend’de bulunuyordu kendisi
Gidip bir köÅŸede oturdum dergahında.
MeÄŸer iÅŸ sohbetteymiÅŸ
Daha ilk sohbetinde öyle haller oldu ki, senelerle çalışılsa zor ele geçerdi.
Kendi kendime;
“Bir Veli’nin sohbeti böyleyse, Resulullahın “aleyhisselam” sohbeti nasıldır kim bilir?” diye düÅŸündüm.
Almıştım suâlimin cevabını.
Meğer asıl iş, sohbetteymiş.
O akÅŸam, beni huzuruna çağırıp;
- Nasıl, aldın mı sualinin cevabını? diye sordu.
Hürmetle ellerine kapandım.
- Evet, çok iyi anladım efendim, dedim.
Ä°manla ölmek için
Bir gün, bu zata gelerek;
- Bir insanın imanlı ölüp ölmeyeceÄŸi hayatta iken belli olur mu efendim? diye sordular.
Cevabında;
- Hayır. Ä°man son nefeste belli olur, buyurdu. Bütün ömrü iman ile geçip de, son günlerinde küfre düÅŸüp imansız ölen kimseler az deÄŸildir.
Ve ekledi:
- Bunun için her gün tövbe istiÄŸfar etmeli, Yâ Rabbi, büluÄŸum anından bu güne kadar, bilerek veya bilmeyerek, küfre sebep olan bir söz söyledim veya iÅŸ yaptımsa, tövbe ettim, piÅŸman oldum. Beni affet! diye yalvarmalıdır.
|
