Ali bin Hüseyin el Hariri hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir gün talebesiyle bir yere gidiyordu ki, bir koyun sürüsü gördüler kenarda.

Talebeden birine dönüp;
- Bak, ÅŸu iri boynuzlu, beyaz koyun var ya oÄŸlum.
- Evet hocam.

- Onu tut, buraya getir!

Talebe;
- Peki efendim, dediyse de, almadı aklı.

Kendi kendine;
“BaÅŸkasının koyunu alınır mı?” diye düÅŸündü.
Ve gidip getirdi o boynuzlu koyunu.

Kesin ve piÅŸirin!

Büyük Veli;
- Kesin ve piÅŸirin! buyurdu.

Kestiler, piÅŸirdiler ve yediler afiyetle.
Ancak o talebenin merakı devam ediyordu.

Tam yemek bitmiÅŸti ki, bir köylü koÅŸarak bu Veli’nin yanına geldi ve;
- Hiç buralardan bir sürü geçti mi? diye sordu.

Mübarek zat cevap verdi:
- Evet az önce geçti.

- Ne tarafa gitti efendim?
- Åžu tarafa.

Biz o iÅŸi hallettik

Adamcağız Peki deyip hızla o tarafa gidiyordu ki, mübarek zat durdurdu köylüyü.
- Nereye gidiyorsun?
- Sürünün yanına.

- Ne yapacaksın?
- Efendim! Benim bir nezrim vardı. O sürünün içinde, boynuzlu, iri, beyaz renkli bir koyun var ki, onu, talebenizle birlikte yemeniz için size arz edecektim.

Mübarek zat gülümsedi:
- Biz o iÅŸi hallettik.

- Anlayamadım efendim.
- O vereceÄŸin koyunu kestik, piÅŸirdik ve yedik. Ä°çin rahat olsun.

Köylü sevinip;
- Elhamdülillah, dedi. Adağım yerini bulmuÅŸ demek ki.