İmam-ı Rabbani hazretlerinin “kuddise sirruh” bir talebesi anlatıyor:

Bir arkadaşımla bir gece buluşup, içinde afyon olan bir yemek hazırladık birlikte.

Sonra, hocamızın huzuruna vardık.
Sohbetten çıkınca, gidip o hazır ettiğimiz afyonlu yemeği yiyecektik.

Sohbet bitti.
Tam çıkıyorduk ki, hocamız çağırdı ikimizi.
Diğer talebeler çıkmışlardı.

Cennet nimetlerinden uzun uzun bahsedip;
- O nimetler, çok lezzetli ve sonsuzdur, buyurdu. Dünyada da sadece helal olan yiyeceklerde lezzet ve fayda vardır.

Ve ilave etti:
- Eve gittiğinizde o afyonlu yemeği yemeyin sakın!

Çok mahcup olmuştuk.
Güya hocamızdan gizli yiyecektik o yemeği.
O günden sonra daha sıkı bağlandık hocamıza.

Verme, sende kalsın!

Bir başka talebesi de şöyle anlatıyor:

Bir zaman çok param vardı.

Onların bir kısmını ayırıp;
“Bunları hocamıza vereyim de fakirlere dağıtsın” diye düşündüm.

Ve götürüp arzettim ertesi gün.
Ancak kabul etmediler.
- Sende kalsın, ilerde lazım olur sana, buyurdular.

- Peki efendim, dedim.

Gece yatıp, hocamı gördüm rüyada.

Bana bakıp;
- Şu anda annen çok hasta, buyurdu. Çabuk kalk annenin evine git ki, son nefesine yetişebilirsin belki.

Uyanıp, koştum annemin evine.
Gerçekten de son nefeslerini veriyordu.
Yanına oturup, kelime-i tevhidi telkin ettim.

Cenaze masrafları için para da lazım oldu.
Yanımdaki parayı bu işler için kullandım rahatça.