Ebül Hasen-i Şazili hazretleri “rahmetullahi aleyh”, bir sohbetinde zühdden ve zahid olmaktan bahsetmişti.

Lakin kendi üzerinde de kıymetli elbise vardı o gün.
Cemaatten fakir birinin dikkatini çekti.

Kalbinden;
“Zühdden bahsediyor, ama kendisi çok kıymetli elbise giymiş. Zahid dediğin benim gibi fakir olur” diye düşündü.

Ancak onun kalbinden geçeni anladı Ebül Hasen hazretleri.

Ona doğru bakarak;
- Yanıma gelir misin, buyurdu.

Gidince, kulağına eğilip;
- Eski elbise giymekle insan zahid olamaz, buyurdu. Zira elbisenin zühd ile zahidlikle alakası yoktur.

Ve ilave etti:
- Ayrıca senin üzerindeki elbiseyi görenler, zühd sahibi sanıp hürmet ederler. Sana, bundan dolayı kibir gelebilir. Kibir de felakete sürükler insanı.

Sonra kendi elbisesini gösterip;
- Bendeki şu kıymetli elbiseyi görenlerse beni zahid bilmezler. Böylece kibir tehlikesinden kurtulurum.

Fakir, çok mahcub olmuştu.
Tövbe edip, en yakın talebesi oldu.

En büyük nimet

Bu zat, bir gün cemaatine;
- En büyük nimet, doğru yolu bulmaktır, buyurdu.

- O hangi yol efendim? dediler.
- Peygamber efendimizin “aleyhisselam” ve Eshab-ı kiramın “aleyhimürrıdvan” gittiği yoldur. Bu yola Ehl-i sünnet yolu, yahut kurtuluş yolu denir.

Bir gün de;
- Müminin alameti güler yüzlü olmaktır, buyurdu.

Ve ekledi:
- Münafığın alameti de çatık kaşlı olmaktır.