Gavs-ül a’zam, esseyyid Abdülkadir Geylani,
Bir yolda, karşısına bir kimse çıktı ani.

Hırsızlık yapıyordu o kişi o yollarda.
Soyacak birisini arıyordu orada.

Gavs-ül a’zam, hırsızdan sual etti ismini.
O da cevap vererek, tanıttı kendisini.

Buyurdu ki: (Ey kişi, burada ne arardın?
Günah mürekkebiyle yazılmış senin adın.)

Lakin dua eyledi, ona, merhametinden.
O anda, kendisine nida geldi gaibden:

(Ey seyyid, irÅŸad eyle sen onu bizatihi.
Kutublardan birisi oluversin o dahi.)

Gavs-ül a’zam, hırsıza eyledi bir an dua.
Yükselip, kutublardan biri oldu o anda.

O devirde, Bağdat'ta, kadınlardan birisi,
Seyyid Abdülkadir’e, pek çok idi sevgisi.

Onun, Hak teâlânın velisi olduÄŸunu,
Bilir ve daralınca, çağırırdı hep onu.

Seyyid Abdülkadir de, o yardım isteyince,
Bir anda, yardımına yetişirdi hemence.

Lakin tâbi olmadan bu Allah adamına,
Ahlaksızın birisi, aşıktı bu kadına.

Onu, gizli olarak hep takip ediyordu.
O nereye giderse, peÅŸinden gidiyordu.

Bu kadın, uzun yola çıkmış idi bir zaman.
O adam da, kadını takip etti arkadan.

Kadın dağda giderken, girdi bir mağaraya.
Ardından takip edip, o da girdi oraya.

Kadın geri dönünce, adamı gördü, ancak,
Yoktu o maÄŸarada hiç bir yer, saklanacak.

Zor durumda kalmıştı, sığınıp Allah'ına,
Kalben iltica etti, o Allah adamına.

O ahlaksız, yanına yaklaşmış idi ki tam,
Gözlerini kapayıp, dedi: (Ey Gavs-ül a’zam!

Ey Seyyid Abdülkadir Geylani, yetiÅŸ, imdat!
Beni, bu ahlaksızın şerrinden eyle azat.)

O anda, Gavs-ül a’zam abdest tazeliyordu.
Mübarek ayağının, birini yıkıyordu.

BitirmemiÅŸ idi ki henüz o, abdestini,
İşitti bu kadının, (Yetiş, imdat!) sesini.

Nalininden birini çıkarıp birden bire,
O maÄŸaraya doÄŸru, savurdu hiddet ile.

Henüz kavuÅŸamadan o alçak, maksadına,
KavuÅŸmuÅŸtu o nalin, alçağın kafasına.

Ve hatta o ahlaksız, tâ ki ölene kadar,
O alçağın başına, vurdu hep tekrar tekrar.

Vakta ki öldü adam, kesti artık vurmayı.
Kadın, Gavs-ül a’zama getirdi takunyayı.

Hadiseyi anlatıp, dedi: (Elhamdülillah!
Sizin vesilenizle, kurtardı beni Allah.)