Abdullah-ı Dehlevi, büyük âlim, evliya.
Onun hizmetleriyle din ilmi oldu ihya.
Bu zat, bir sohbetinde ÅŸöyle buyurmaktadır:
(Åžereflerin büyüÄŸü, iman ehli olmaktır.)
BaÅŸka bir sohbetinde, buyurdu ki oÄŸluna:
(Bakma kötü göz ile, hiçbir Allah kuluna.
Bir kâfiri görürsen, ÅŸöyle düÅŸün ey oÄŸul:
Olur ki, bu dünyadan, imanla gider bu kul.
Oysa benim, imanla gidip gitmeyeceÄŸim,
Kesin belli deÄŸildir, neye güveneceÄŸim?
Belki o, ileride iman eder, kim bilir.
O takdirde o benden, daha faziletlidir.
Müminler arasında, varsa sevgi, muhabbet,
Ä°ÅŸte odur, Allah’ın en sevdiÄŸi ibadet.
Ve hatta bu muhabbet, şartıdır imanın da.
Yani bu sevgi yoksa, yok olur o iman da.
Bir mümin, bir mümine, sırf Müslümanlığından,
Ötürü buÄŸz ederse, o, olamaz Müslüman.)
Bir gün de buyurdu ki: (Çok sakının küfürden.
Zira küfrün cezası, yanmaktır ebediyen.
Müminin, çok günahı olsa da, o gün yine,
Sonsuz azapta kalmaz, imanı hürmetine.
Ebedi saadete kavuÅŸabilmek için,
Ä°man ile ölmesi lazım gelir kiÅŸinin.
Birinin, çok nadide inci, mücevherleri,
Olursa, koyacak yer bulamaz o ÅŸeyleri.
Hırsız çalmasın diye, arar türlü çareler.
Hatta kaçar uykusu bu yüzden çok geceler.
Ä°ÅŸte imanımız da, böyle çok kıymetlidir.
Onu korumak için, tir tir titremelidir.
Öyle kötü devirde yaşıyoruz ki ÅŸu an,
İmanını, bir anda kaybedebilir insan.
KiÅŸi, bir kelimeyle, nasıl ki mümin olur,
Bir kelime ile de, o imanı kaybolur.
Dinin kıymet verdiği bir şeyi, tahkir etmek,
Tahkir ettiğine de, aksine kıymet vermek,
Küfr-i hükmi olur ki, gayet tehlikelidir.
Yani hükmen, o kiÅŸi, imanını yitirir.
Ä°slam bilgilerine ve din âlimlerine,
Hakaret etmek dahi, küfürdür elbet yine.
Biri, kâfir olmaya mâzallah etse niyet,
Niyet ettiÄŸi anda, kâfir olur o elbet.
Küfre sebep olacak bir kelimeyi, insan,
Bile bile söylerse, imanı gider o an.
Bilmeyerek söylerse, yine tehlikelidir.
ÇoÄŸu âlime göre, bu da küfre sebeptir.
Küfre sebep olacak bir iÅŸi de, kim eÄŸer,
Bile bile yaparsa, mâzallah küfre girer.
Bilmeyerek yapınca, çoÄŸu âlime göre,
Çok tehlikeli olup, o dahi girer küfre.) |
