Abdülkahir Sühreverdi, bir fıkıh alimidir.
Ebu Bekri Sıddıkın soyundan gelmektedir.

Bu zatı sevenlerden biri dedi: (Efendim,
Manevi hallerimde bir tutulma var benim.

Kalbimde bir karartı hissediyorum, fakat,
Bilmem ki nedir acep iÅŸlediÄŸim kabahat?)

Buyurdu ki: (Bu haller, günahtan hasıl olur.
Bilhassa yemeklerde olabilir bir kusur.)

Arz etti ki: (Efendim, lakin yemeklerimiz,
Hep helal kazançtandır, asla haram yemeyiz.)

Buyurdu ki: (KardeÅŸim, siz düÅŸünün bir yine.
Belki uyulmamıştır dinin bir edebine.)

Eve gelip düÅŸündü, araÅŸtırdı o zat da.
Bir kusur bulamadı dine mutabaatta.

Sonunda öÄŸrendi ki, birkaç gün önce meÄŸer,
OcaÄŸa, abdestsizken, odun konmuÅŸ bir sefer.

Çok ibadet eder ve çok korkardı Allah’tan.
Kaçardı, büyük küçük her haram ve günahtan.

Geceleri aÄŸlar ve derdi ki: (Ya ilahi!
Bilerek hiçbir günah iÅŸlemedim vallahi.

EÄŸer bağışlamazsan günahımı ey rabbim!
Yarın mahÅŸer gününde, ne olur benim halim?)

Bir gün onu gördüler, durmadan aÄŸlıyordu.
Gözlerinden sel gibi, yaÅŸlar akıtıyordu.

Niçin aÄŸladığını sordular kendisinden.
Buyurdu ki: (AÄŸlamam, azap endiÅŸesinden.

Rabbimin huzuruna çıkarılacağım gün,
Hatırıma geldikçe, derdim artar büsbütün.

Ey insanlar, siz dahi aÄŸlayın ki bu günde,
Hiç aÄŸlamayasınız yarın mahÅŸer gününde.

KardeÅŸlerim, vallahi ölüm var, ahiret var.
Günah iÅŸlemeyin ki, ÅŸiddetlidir azaplar.)

Günahını düÅŸünüp, çok aÄŸlardı hüznünden.
Gözlerinin görmesi, azalmıştı bu yüzden.

Okurken rastlasaydı bi azap âyetine,
Tekrar edip aÄŸlardı, tâ ki sabah vaktine.

Bir gece, çok aÄŸladı ÅŸu âyet tesirinden:
(Ey mücrimler, ayrılın bugün sevdiklerimden.)

Derdi ki: (Mühim olan, deÄŸildir çok ibadet.
Günahlardan sakınmak mühimdir daha elbet.

Hak teâlâ indinde kıymetli olmak için,
Helalinden yemesi lazım gelir kişinin.

Helalle beslenirse bir beden tam olarak,
Ölünce, o bedeni çürütemez hiç toprak.)

Yine bir sohbetinde buyurdu: (Ey insanlar!
Günah iÅŸlemeyin ki, ahirette azap var.

Evvela kendimize merhametli olalım.
Azaptan, kendimizi evvela kurtaralım.

Sonra, evladımızı koruyalım ateşten.
Yani sakındıralım onları günah iÅŸten.)