Abdülmecid Åžirvani, büyük bir veli idi.
Sohbeti, insanlara pek çok faideliydi.

Bir Müslüman, bu zata, insanlık icabiyle,
Muhalefet ederek, üzmüÅŸ idi haliyle.

Bu velinin kalbini kırmış olan bu adam,
Onun sohbetine de etmedi artık devam.

Lakin bakıp gördü ki, kalbindeki o nisbet,
GitmiÅŸ ve hiç kalmamış bir feyiz ve bereket.

Ruhsuz bir ölü gibi kendini buldu güya.
O günün gecesinde, gördü ÅŸöyle bir rüya.

Som ve külçe halinde altını dolu olan,
Bir hazine içinde kendini gördü o an.

Lakin sikke olmamış, hem de mühürlenmemiÅŸ.
Olan külçe altınlar, görmüyordu hiçbir iÅŸ.

O sırada birisi, dedi ki kendisine:
(Niçin düÅŸünüyorsun seninken bu hazine?)

Ona dönüp dedi ki: (Öyle ama kardeÅŸim!
Bu külçe altınlarla, hallolmuyor bir iÅŸim.

Basılıp mühürlenmiÅŸ olmadıkça bir altın,
Bir kıymet kazanmıyor nazarında bu halkın.

Åžimdi çıksam pazara külçe altınlar ile,
Hiç kimse vermez bana, bir kuruÅŸluk mal bile.

Hatta ÅŸüphelenerek yakalayabilirler.
Nereden buldun diye, bana ceza verirler.)

O, dinleyip dedi ki: (Bu sözün çok doÄŸrudur.
Hemen sikkehaneye götür de damga vurdur.)

Dedi ki: (Peki ama, sikkehane nerdedir?)
O, eliyle gösterip dedi: (Åžu ilerdedir.)

Sevinip, az gidince gösterdiÄŸi o yana,
Baktı ki, üstadının dergahıdır o bina.

O esnada uyanıp, düÅŸündü ki: Vallahi,
Bu rüya oldu bana bir ikaz-ı ilahi.

Ben hocamdan ayrılıp, gitmedikçe sohbete,
Asla vasıl olamam ebedi saadete.

Ne kadar çok olsa da ilim ve ibadetim,
Bir rehberim yok ise, hüsrandır akıbetim.

Rüyanın tabirini, bu ÅŸekilde yaparak,
Gitti hemen dergaha, gayet piÅŸman olarak.

Kimseye görünmeden, gizlendi bir köÅŸeye.
BaÅŸladı başı önde, sohbeti dinlemeye.

O sırada vaaz eden Abdülmecid Åžirvani,
O içeri girince, dersini kesti ani.

Ve hemen buyurdu ki: (Bir kimsenin, faraza,
Bir hazine dolusu çok altınları olsa,

Lakin sikkesiz olup, yoksa mührü, damgası.
Olmaz o altınların sahibine faydası.)

O, bunları duyunca, gidip öptü elini.
Pek çok özür dileyip, affettirdi kendini.