Ahmed-i Bedevi’nin mübarek türbesinde,
Mevlid okutulurdu, her yıl doÄŸum gününde.

O devirde yaÅŸayan evliyadan bir veli,
DüÅŸündü o seneki mevlide gitmemeyi.

Lakin hemen o gece, yatınca o veli zat,
Ahmed-i Bedevi’yi rüyada gördü bizzat.

Seyyid Ahmed, bu zata buyurdu ki: (Ey kimse!
Gelmek istemez misin bizim mevlidimize?

Halbuki Resulullah, hem de Eshab-ı kiram,
Katılır bu mevlide, Peygamberan-ı izam.

Böyle bir cemiyete katılmaktan ey oÄŸlum!
Niçin kaçınıyorsun, bunu anlamıyorum?)

O sabah, uykusundan uyanan bu veli de,
O gün yola çıkarak, yetiÅŸti bu mevlide.

Ä°mam-ı Åžarani de buyurdu ki ÅŸöylece:
Bu mevlid cemiyeti gününden bir gün önce.

Ahmed-i Bedevi’yi rüyada görmüÅŸ idim.
Bana hitab ederek, buyurdu ki: (KardeÅŸim!

Bu sene gelirseniz bizim mevlidimize,
Meluhiye yemeÄŸi ikram ederiz size.)

Uyanıp, mevlid için yola çıktım o sabah.
YetiÅŸtim zamanında o gün elhamdülillah.

Nerede geçirdimse o gün misafirliÄŸi,
Çıkarttılar bana hep, meluhiye yemeÄŸi.

Ben sorup öÄŸrendim ki, meÄŸerse o büyük zat,
Rüyada tembih etmiÅŸ onlara bunu bizzat.

Yine bildirildi ki Ä°mam-ı Åžarani’den:
Bir kimse dönüyordu, bir ticari seferden.

Çok kıymetli mallarla dönmekte olduÄŸunu,
ÖÄŸrenip, haramiler kesti birden yolunu.

Çaresizlik içinde, etti ki ÅŸöyle nida:
(Ya Seyyid-i Bedevi, yetiÅŸ bana imdada!)

Henüz istemiÅŸti ki ondan böyle bir imdat,
Beyaz at üzerinde, göründü nurlu bir zat.

Ahmed-i Bedevi’nin kendisiydi o gelen.
Bir anda haydutları kaçırttı o bölgeden.

Yine bir Müslümanın, vardı ki bir kardeÅŸi,
Bir zaman, merkebini kaybetmiÅŸti bu kiÅŸi.

Çok aradı ise de, bulamadı o fakat.
Ahmed-i Bedevi’den istedi sonra imdat.

Çaresiz gitti onun mübarek türbesine.
Derdini, ÅŸu ÅŸekilde arz etti kendisine:

(Ey efendim, buraya gelmedikçe merkebim,
Ahd olsun ki, buradan gitmeye yok niyetim.)

Vesile eder etmez Hakkın bu velisini,
Duydu kapı önünde merkebinin sesini.

Bulmuştu hayvanını onun himmeti ile.
Sevinip gitti eve oradan merkebiyle.