Osmanlı padişahı sultan İkinci Murad,
Hacı Bayram Veli’ye ederdi çok iltifat.

Ve devlet iÅŸlerinden fırsat buldukça yine,
Giderdi bu velinin sık sık ziyaretine.

Yine bir defasında ziyarete gitmişti.
Åžehzade Mehmed’i de yanında getirmiÅŸti.

Feyz-ü bereketinden bereketlensin diye,
Onu, dört yaşındayken götürdü o veliye.

Her İslam padişahı gibi Sultan Murad Han,
Ä°stanbul’u fethetmek arzusundaydı her an.

O sohbet esnasında, arz etti ki: (Efendim!
Ä°stanbul’u fethetmek, tek emelimdir benim.

Bu diyarı, Ä°slam’ın nuruyla aydınlatmak,
Çan sesleri yerine, ezan sesleri duymak,

Benim için, en büyük bir ideal ve gaye.
Bize nasib olur mu feth-i Kostantiniye?)

Hacı Bayram-ı Veli buyurdu: (Ey Padişah!
Ömr-ü devletinizi payidar etsin Allah.

Ve mübarek eylesin bu halis niyetini.
Sen ve ben, göremeyiz Ä°stanbul’un fethini.)

Bir köÅŸede oynayan Åžehzade Mehmed ile,
Molla AkÅŸemseddin’i göstererek eliyle,

Dedi ki: (Ä°stanbul’un fethi olur müyesser.
Onu, ÅŸu çocuk ile, bizim köse görürler.)

Sultan Murad, söyleyip o gün AkÅŸemseddin’e,
Ä°lk hoca yaptı onu Åžehzade Mehmed’ine.

Ve o devrin en meşhur uleması, velisi,
Åžehzade Mehmed için ders verdiler hususi.

Tarih ve coÄŸrafyaya gösterdi özel gayret.
GeçmiÅŸ hükümdarlardan aldı çok ders ve ibret.

Hem kudretli askerdi, hem kültürlü bir insan.
Ondokuz yaşındaydı tahta çıktığı zaman.

Gönlünde tek ÅŸey vardı bu büyük PadiÅŸahın.
(Ä°stanbul’u almak)tı yardımıyla Allah’ın.

Hep bunu düÅŸünürdü gece gündüz ve her an.
Bunun hesaplarını yapıyordu durmadan.

Elinde kağıt kalem ve Bizans haritası.
Çağırdı vezirini, bir gün gece yarısı.

Çandarlı Halil PaÅŸa, vezirdi o zamanlar,
Gün görmüÅŸ bir kiÅŸiydi tecrübeli ihtiyar.

Gece vakti, alınca Sultan’ın bu emrini,
İlk anda anlamadı sebep ve hikmetini.

Huzura gider iken, düÅŸündü ki ÅŸunu hep:
Ne kusur ve kabahat iÅŸledim ki ben acep?

Yaşlı vezir, korkuyla huzura girdiğinde,
Gördü ki genç PadiÅŸah, kağıt kalem elinde.

Buyurdu: (Çağırdım ki gece seni ansızın,
MüÅŸavere edelim, fethi için Bizans’ın.)