Hazret-i Üftade’yi tanıyan fakir biri,
Çok arzu ediyordu bir kez Hacca gitmeyi.

Çünkü o, bu taati istiyordu ihlasla.
Lakin gidemeyince üzülürdü pek fazla.

Bir yıl da, yine böyle Hacca gidemeyince,
Üzülüp, hanımına ÅŸöyle dedi bir gece:

(Bak hanım, gidemezsem gelecek sene dahi,
O zaman sokma beni bu haneden içeri.)

Bir kaç gün kalmıştı ki Hac vaktine nihayet,
Yine gidemiyordu, mükedder oldu gayet.

Çaresizlik içinde hazret-i Üftade’ye,
Yalvardı: (Bu hususta yol göster bana) diye.

Buyurdu: (Mehmed Dede, görür senin iÅŸini.)
O da gidip, o zata döküverdi içini.

Fakire: (Yum gözünü!) deyince Mehmed Dede,
Açtı ki, ikisi de bulunuyor Mekke'de.

Fakir, Mehmed Dede’nin kerametiyle yine,
Haccı yapıp, bir anda avdet etti evine.

Kapısını çalarak, dedi ki: (Bak ey hanım!
Bu sene, Haccı bana nasib etti Allah'ım.

Herkesten daha önce dönüp geldim Kâbe’den.
Bak, sana hediyeler getirdim o beldeden.)

Ä°nanmadı hanımı, dedi: (BeÅŸ gün içinde,
Hiç Hacca gidilir mi, yanlışlık var bu iÅŸte.)

Ona böyle söyleyip, kilit vurdu kapıya.
Ertesi gün bu iÅŸi, arz eyledi kadıya.

Aziz Mahmud Hüdayi kadı idi orada.
Fakiri, huzuruna çağırdı heman o da.

GeldiÄŸinde sordu ki: (Nerdeydin beÅŸ gecedir?
Bak zevcen, bunun için senden ÅŸikayetçidir.)

Dedi: (Kadı Efendi, Hacca gittim ve geldim.
Bu babta Mehmed Dede ÅŸahidimdir efendim.)

Kadı, Mehmet Dede’yi çağırdı mahkemeye.
Sual etti: (Bu babta, bildiÄŸin nedir?) diye.

O dahi hadiseyi ayniyle edince arz,
Kadı, hayret içinde düÅŸündü bunu biraz.

Dedi ki: (Hacca gitmek, sürerken haftalarca,
BeÅŸ gün içerisinde gidilir mi hiç Hacca?)

Mehmet Dede dedi ki: (Efendim, lain ÅŸeytan,
Bir anda, uzaklara gittiÄŸi malum ÅŸu an.

Öyle veli zatlar da vardır ki bu dünyada,
Uzak mesafelere gidebilir bir anda.

Hem dahi o ÅŸeytan ki, Allah'ın düÅŸmanıyken,
Bir anda uzaklara gitmesi kabil iken,

Hem Allah dostu olan evliyadan bir zatın,
Bu harika iÅŸleri, neden mümkün olmasın?)