Behaeddin Buhari, çok yüksekti himmeti.
İslam’a tam uygundu, her hal ve hareketi.

Buyurdu: (Bir Müslüman, uymazsa hiç nefsine,
Vasıl olur bu yolda, maksudunun hepsine.)

Sual etti birisi: (Efendim, acaba siz,
Bu makama, ne ile vasıl olabildiniz?)

Buyurdu ki: (İslam’a tâbi oldum ihlasla.
Nefsimin arzusuna, uymadım bir kez asla.

Yolumuzun esası, muhabbettir, sohbettir.
İnzivada şöhret var, o da büyük afettir.

Sohbet, ortak olmaktır arkadaşın derdine.
Yani tercih etmektir, onu, kendi nefsine.

Evliyanın her işi, İslam’a tam uygundur.
Onlara tâbi olan, bulur rahat ve huzur.

Lakin kendi nefsine, uyarsa biri eğer,
Bırakmaz yakasını, onun hiç gam ve keder.

Çünkü insanoğluna rahatlık, neşe, sürur,
Verecek her ne varsa, dinimizde mevcuttur.

Bu İslam hududunun dışında neşe, sevinç,
Aramak beyhudedir, mümkün değil çünkü hiç.

Ve hatta insan için, kötülük, zulüm, nifak,
Ne varsa, hep İslam’ın dışındadır muhakkak.

Her kim İslamiyet’e, yani Resulullaha,
Uyarsa, vasıl olur ebedi bir felaha.)

Behaeddin Buhari hazretlerinin dahi,
Sünnet-i seniyyeye uygun idi her hali.

Mesela Resulullah, bir gün, Eshabı ile,
Ekmek pişirmişlerdi tandırda elleriyle.

Sahabeden her biri, alarak hamurunu,
Ateşte kızmış olan, tandıra koydu onu.

Allah’ın Resulü de, hamur alıp eline,
Yapıştırdı hamuru, tandırın bir yerine.

Bir müddet bekleyerek, sonra açıp baktılar.
Gördüler, biri hariç, pişmiş bütün hamurlar.

O pişmeyen hamur da, Resulün hamuruydu,
Aynen olduğu gibi, hiç pişmeden dururdu.

Zira Resulullaha, her ne ki etse temas,
Dünya ve ahirette, onu hiç ateş yakmaz.

Bahaddin Buhari de, uymak için Resule,
Geldi tandır başına, bir gün talebesiyle.

Her biri, ellerine biraz hamur alarak,
Ekmek pişirmişlerdi, bu sünnete uyarak.

Her biri, ayrı ayrı hamur koyup tandıra,
Bekleyip, biraz sonra baktılar ki bir ara,

Biri hariç pişmişti hamurları onların.
Baktılar, pişmeyen de hamuruydu o zatın.

Her işte uyduğundan, aynen İslamiyet’e,
Buyurdu ki: (Çok şükür, bu da uydu sünnete.)