Behaeddin Buhari, vakta ki etti vefat,
Kıldılar namazını, çok büyük bir cemaat.

Sonra gidip yaptılar, mezarına defnini.
Ve bir talebesi de, okudu telkinini.

Abdülkadir adında, bir kimse idi o zat.
Gördüğü bir vakayı, anlatır kendi bizzat.

Der ki: O gün defnettik Hace hazretlerini.
Ben, çok merak ederdim kabirdeki halini.

Bir teveccüh eyledim, onun nurlu kabrine.
Allah’ın yardımıyle, vakıf oldum haline.

Baktım, kapı açıldı o kabire Cennetten.
Çok güzel iki huri, içeri girdi hemen.

Ona selam vererek, dediler: (Efendim, biz,
Nice zamandan beri, sizi beklemekteyiz.

Yarattı Hak teâlâ, bizi sırf sizin için.
Siz artık görmezsiniz bir şey fena ve çirkin.)

Hurilerin sözünü dinledi o büyük zat.
Lakin kendilerine, hiç etmedi iltifat.

Buyurdu: (Görmedikçe Rabbimin didarını,
Ahdettim görmemeye, Ondan gayrılarını.

Ve beni sevenlere, etmedikçe şefaat,
Meşgul olmayacağım kimse ile ben fakat.)

Bir başka talebesi, gördü onu rüyada.
Sordu ki: (Ne yapayım, ölmeden bu dünyada?)

Buyurdu: (Son nefeste ne yapmak gerekirse,
Şimdi dahi onu yap, Allah de hiç değilse.)

Dedi ki: (Allah demek, son nefeste gerektir.
Şimdi hayatta iken, ne yapmam lazım gelir?)

Buyurdu ki: (Evladım, o son nefes dediğin,
Ne zaman gelecektir, bu babta var mı bilgin?

O son nefes, belki de bugündür, belki yarın.
Sen şimdi Allah de ki, yarın olmaz fırsatın.)

Bir başkası, rüyada görerek kendisini,
Arzu etti, bir miktar nasihat etmesini.

Buyurdu ki: (Dünyada, istediğin şeyi yap.
Ve lakin herbirine, hazırla birer cevap.

Her ne yapsan, melekler yazıyor birer birer.
Mahşere geldiğinde, sana arz edilirler.

Ve hatta ey evladım, şunu bil ki muhakkak,
Seni, günah işlerken görüyor cenâb-ı Hak.

Kalbinden geçirdiğin şeyleri de pekala,
En gizlisine kadar, biliyor Hak teâlâ.

Haram, ateş gibidir, günaha olma yakın.
Aksi halde, pişmanlık, çok olur sana yarın.

Hakiki dost Allah’tır, unutma Onu bir an.
Ve şiddetle hazer et, her günah ve haramdan.

Bu fırsat elde iken, hakikati gör artık.
Yoksa, mahşer gününde fayda etmez pişmanlık.)