Cafer-i Huldi var ki, hal ehli bir evliya.
Bu zatın zamanında, din ilmi oldu ihya.

O bir gün buyurdu ki: (Her iyiliğe engel,
İnsanın kendisidir her şeyden daha evvel.

Nefis, çok tehlikeli düşmandır sahibine.
Zira çalışmaktadır hep onun helakine.

Ne kadar çok dalarsak günaha akşam sabah,
O düşmanla, o kadar dost oluruz mâzallah.

İbadete ne kadar sarılırsak bahusus,
O düşmanın şerrinden, o kadar kurtuluruz.

Her günü, son gün gibi edin siz mülahaza.
Yine son vakit gibi durun siz her namaza.

Vakit bildirmemiştir kimseye zira ecel.
Hazırlanın ölüme, kurmayın uzun emel.

Şimdi ehl-i Cehennem, kabirde yanıyorlar.
Gözümüz görmese de, bu azaplar şimdi var.

Ahirette, gidecek iki yer vardır ki hem,
Biri ebedi Cennet, biri sonsuz Cehennem.

Gözden perde kalkınca, görünür o hakikat.
Çok pişman olunsa da, çaresi olmaz fakat.)

Bir gün de buyurdu ki: (Bu dünya çok kısadır.
Ölümle aramızda, çok kısa zaman vardır.

Bu iş, Allah korusun bir zelzeleye bakar.
Bunun olmamasına bir garantimiz mi var?

Yani ölüp ölmemek, elimizde değildir.
Öyle ise ölümü, her an beklemelidir.

Hakiki bir Müslüman, düşünür ahireti.
Hep ahiret içindir bütün sa’yü gayreti.

Bu dünya bir konaktır, göçülecek bu yerden.
Ve lakin ahirette hayat var ebediyen.

Bir kimse var idi ki, kendine ev yapardı.
Karşısına geçer ve, hayran hayran bakardı.

Çok itina ederdi onu bina ederken.
Lakin çok korkuyordu, ölümden bahsederken.

Cenaze namazına hiç gitmezdi o hatta.
Bilmezdi ki, ebedi kalınmaz bu hayatta.

Bir cenaze görseydi, arkasını dönerek,
Kaçar ve bir an önce, ederdi o yeri terk.

(Niçin böyle yaparsın?) diye sordum bir gün ben.
Dedi ki: (Ne yapayım, korkuyorum ölümden.)

Hiç korkunun ecele faydası yok ki elbet.
İnsan, ömrü bitince, ölecektir akıbet.

Nitekim kalbi durdu ve öldü o bir gece.
Çok sevdiği dünyayı, terk eyledi böylece.

Bir âlim, her gün akşam diyormuş ki bir defa:
(Heyhat, yine ömürden azaldı bir gün daha!)

Mümin, hazırlığını yapmalı ki mükemmel,
Zira hiç belli olmaz, ani gelir hep ecel.)