Cafer-i Huldi diye, âlim vardı Bağdat’ta.
Her an, takva üzere yaşamıştı hayatta.

Haram ve şüpheliden sakınırdı bir hayli.
Sünnet-i seniyyeye, muvafıktı her hali.

Ona, pek çok keramet vermiş idi Yaradan.
Lakin o, kendisini gizliyordu ağyardan.

Anlatmak isteseydi kendine ait bir hal,
Onu, başka veliye nisbet ederdi derhal.

Bir gün buyurmuştu ki: Velilerden birisi,
Gelmişti Beytullaha, ömre idi gayesi.

Çok acıktı ve lakin fakir idi gayetle.
Dua etti Rabbine, içten, samimiyetle.

Dedi ki: (Ya ilahi, acıktım, yoktur param.
Sonsuz ihsanın ile, bu kula gönder taam.)

O, böyle halisane eder etmez bir dua,
Bir sofrada, yemekler gönderdi ona Hüda.

Velilerden birisi dediği o veli zat,
Bir başkası değildi, kendisi idi bizzat.

Dediler: (Ahirette, o şiddetli azaba,
Düçar olmamak için, ne yapmalı acaba?)

Buyurdu: (Kardeşlerim, kurmayın uzun emel.
Çünkü yaklaşmaktadır ardınızdan hep ecel.

Böyle hep ilel ebed sürmeyecek bu ömür.
Siz, bilhassa ölümü eyleyin çok tefekkür.

Şu anda vaki olsa şiddetli bir zelzele,
Hepimiz ölürüz de, sağ kalmaz bir fert bile.

Ne kadar çok olsa da, tapu senet, para pul,
Bunların hiç birisi, orada görmez kabul.

Ama, eğer yapmışsak iyi amel ve taat,
Ahiret hayatımız, olur iyi ve rahat.)

Buyurdu: Kardeşlerim, vaktiyle bir Müslüman,
Evliyadan birine, gelip sordu bir zaman.

Dedi ki: (Ey efendim, dünyadan iman ile,
Gitmeye, hangi amel olur sebep, vesile?)

Buyurdu: (Son nefeste Allah demek, tek hedef.
Son söz Allah olmazsa, felakettir maalesef.)

Adam bunu öğrenip, yöneldi hemen eve.
Çağırdı o veli zat, onu tekrar geriye.

Buyurdu ki: (Peki sen, öğrendin muradını.
Ne zaman diyeceksin peki Allah adını?)

Dedi: (Ömrüm bitip de son nefesim gelince,
Her işimi bırakıp Allah derim hemence.)

Buyurdu ki: (Evladım, ne zamandır son nefes?)
Dedi: (Allah'tan başka, onu kimse bilemez.)

Buyurdu: (Şu anda da, gelebilir mi yani?)
Dedi ki: (Elbet gelir, yoktur buna bir mani.)

Buyurdu ki: (Son nefes, belli değil diyorsun.
Şimdi Allah desene, ne için bekliyorsun?

Ecel belli değilse, an Allah’ın adını.
Gün bu gün, an bu andır, ne beklersin yarını.

Ecel, öyle aniden gelebilir ki evlat,
Bir kez Allah demeye, bulunmaz belki fırsat.

Öyleyse, sen şimdiden başla Allah demeye.
Belki olmaz zamanın, hatta tövbe etmeye.)