İmam-ı Cafer Sadık, fıkıh, hadis ve tefsir,
Gibi ilimlerde de, devrin bir tanesidir.

Ä°mam-ı a’zam dahi buyurdu ki bu babta:
(Ondan derin bir âlim, görmedim ben hayatta.)

Her marifette mahir, üstaddı her ilimde.
Doğru ve sadıklığı, meşhurdu halk indinde.

YumuÅŸak huylu olup, kimseyi incitmezdi.
Alçak gönüllü, yani, çok mütevazı idi.

Her mümini, kendinden bilirdi daha üstün.
Hatta kölelerini çağırarak o bir gün,

Buyurdu ki: (Allah'ın müsaade ve izniyle,
Geliniz, bir sözleÅŸme yapalım sizin ile.

Hangimiz Cehennemden olursak eÄŸer azat,
O kiÅŸi, hepimize, o gün etsin ÅŸefaat.)

Dediler: (Ey Allah'ın Resulünün evladı!
Ne için yaparsınız bu sözleÅŸme ve ahdı?

Varken sizin ÅŸerefli, o yüce ecdadınız,
Gayrinin mededine, var mı ihtiyacınız?)

Buyurdu: (Bu amel ve işim ile, yarın ben,
Yüzüne bakmak için, utanırım dedemden.

Ona layık bir evlat olamam belki diye,
Müracaat ediyorum bu hususta gayriye.)

O, bir müddet evinde, inziva eyleyerek,
İnsanlar arasına karışmamış idi pek.

Süfyan-ı Sevri ise, varıp bunun farkına,
Gidip, ÅŸöyle söyledi bu Allah adamına:

(Uzlete çekildiniz ey Cafer, acep neden?
İnsanlar mahrum kaldı, sizden istifadeden.)

Buyurdu: (Åžimdi böyle gerekiyor ey Süfyan!
Zira zaman bozuldu, deÄŸiÅŸti çoÄŸu insan.

Günler geçtiÄŸi gibi, geçip gitti vefa da.
Dünyaya meyyal oldu insanlar bu defa da.)

Yine Süfyan-ı Sevri, ona geldi bir vakit.
Lakin o buyurdu ki: (Ey Süfyan, buradan git!

Zira sen, sultan ile sık sık görüÅŸüyorsun.
O seni arıyor ve sen ona gidiyorsun.

Bense, mümkün mertebe, dururum ondan ırak.
Böylesi daha iyi, sen beni yalnız bırak!)

O dedi: (Öyle ise, bir hadis eyle beyan.
Yoksa, bir adım bile geri gitmem buradan.)

Buyurdu: Kim isterse nimeti artsın daha,
Arttırsın öyle ise, o, ÅŸükrünü Allah'a.

Zira buyuruyor ki rabbimiz bir âyette:
(EÄŸer ÅŸükrederseniz, arttırırım elbette.

Ve eğer kıymetini bilmezseniz, o vakit,
Elinizden alır ve azab ederim şedit.)

Rızkı daralan dahi, etsin tövbe, istiÄŸfar.
Zira istiğfar ile, kulların rızkı artar.