CÜNEYD-İ BAĞDADİ
kuddise sirruh

Evliyânın büyüklerinden. Tasavvuf ehlinin çok tanınmışlarından olup, Seyyid-üt-Tâife denmekle meşhurdur. Künyesi, Ebü'l-Kâsım'dır. Cüneyd bin Muhammed 822 (h.207)'de Nehâvend'de doğdu. Bağdat'ta büyüdü ve orada yaşadı. 911 (h.298) senesinde vefât etti.

İnsanların kalbine, verdi çok feyiz ve nur.
Ve (Seyyidüt Taife) denmekle oldu meşhur.

Nehavend’de dünyaya gelen bu evliya zat,
Doksanbir yaşlarında, orada etti vefat.

Süfyan-ı Sevri’’nin de yetişip derslerine,
Kavuştu onun dahi bereket ve feyzine.

Dayısı ve hocası Sırri-yi Sekati’nin,
Derslerinde yetişip, kutbu oldu devrinin.

Kararmış gönülleri, nurlara eyledi gark.
Ve hacca, otuz defa gitti yaya olarak.

Otuz yıl, cemaatle kıldı hep beş vaktini.
Bir defa kaçırmadı, iftitah tekbirini.

Asla unutmuyordu Rabbini bir an bile.
Her gece kılıyordu, dörtyüz rekat nafile.

Namazda, dünya fikri gelseydi ona eğer,
İade ediyordu o namazı her sefer.

Her gün yatsıdan sonra, tam otuz yıl müddetle,
Uyumayıp, vaktini geçirdi ibadetle.

Yedi yaşında iken, bir gün geldi mektepten.
Ve gördü ki, babası ağlıyor bir sebepten.

Dedi ki: (Babacığım, ağlıyorsun sen bugün.
Acaba sebep nedir, bir şeye mi üzüldün?)

Babası, cevabında dedi ki: (Ey evladım!
Bugün, dayın Sırri’ye biraz zekat yolladım.

Zaten bir kaç gümüştü, lakin kabul etmemiş.
Ağlarım ki, şu ömrüm beyhude yere geçmiş.

Bir Allah adamının, var iken ihtiyacı,
Bunları almaması, bana çok geldi acı.

Demek ki, şu kıymetsiz birkaç gümüş uğruna,
Ömrümü tüketmişim, bu, ağır geldi bana.)

Dedi ki: (Babacığım, üzülme bunun için.
Ben gidip hallederim, kolayı var bu işin.)

O gümüşleri alıp, gitti, çaldı kapıyı.
Dedi: (Şu getirdiğim gümüşleri al dayı.)

Sırri (Almam) deyince, dedi ki ona Cüneyd:
(Aç da, şu gümüşleri Allah için kabul et.

O Allah ki, adl edip emreyledi babama.
İhsan edip, seni de serbest bıraktı ama.)

O, şaşırıp dedi ki kapının arkasından:
(Babana ne emretti, bana ne etti ihsan?)

Cüneyd dedi: (Babama, çok mal ve para verdi.
Ve zekat vermesini, emr edip adl eyledi.

Seni de fakir yapıp, bıraktı ki hür, serbest,
Ya kabul eyleyesin, yahut da edesin red.)

Yedi yaşında olan Cüneyd'in bu sözleri,
Dayısına hoş gelip, aldı onu içeri.

Dedi ki: (Ey yeğenim, o gümüşlerden önce,
Seni kabul eyledim, gir içeri hemence.)

Getirdiği zekatı, aldı ve sevindi pek.
Ve çok dua eyledi, gözlerinden öperek.