O Ebu Abdullah-ı Magribi hazretleri,
Pek fazla tesirliydi, söz ve nahihatleri.
Evliya-yı kiramdan olan bu mübarek zat,
Åžu güzel sözleriyle ederdi hep nasihat:
(Mümin olan, öÄŸrenir önce ilmihalini.
Sonra da buna göre, düzeltir her halini.
Çeker ki kendisini gece gündüz hesaba,
DüÅŸmesin ahirette Cehenneme, azaba.
Ahiret derdi ile dertlenmiÅŸtir o hepten.
Ölüm ve ahireti düÅŸünür bu sebepten.
Ey insanlar bilin ki, ölüm hak, ahiret hak.
Bugün yarın herkese, o, gelecek muhakkak.
Ä°nsan ne gafildir ki, hiç düÅŸünmez yarını.
Sayar ve hesab eder parasını, malını.
Lakin her gün binlerce alıp verir de nefes,
Hiç bunları saymayı hatırına getirmez.
Halbuki her nefesten, hesap var ahirette.
O, bunlardan habersiz, ömür sürer gafletle.
Bir iki saniyelik bir iÅŸtir ölüm hali.
Ölünce, yarım kalır hesapları, hayali.
Halbuki gerçek mümin, yataÄŸa yattığında,
Ölümü hazır bilir yastığının altında.
Uyandığı vakit de karşısında görür hep.
Fazla uzun emeller beslemez bundan sebep.)
Bir gün de buyurdu ki: (Ebedi saadete,
Ermek için, sarıl hep ibadet ve taate.
Ölüm ve ahireti hiç çıkarma yâdından.
Yakın bil ecelini, hem bugün ve yarından.
Ölümü çok düÅŸünen, ona tam hazır olur.
Bu hazırlık hali de, verir ona tam huzur.
Eceli geldiÄŸinde, telaÅŸ etmez katiyen.
Çünkü hazırlığını, o yapmıştır kâmilen.
Halbuki düÅŸünmezse hiç ölümü bir insan,
Bir telaşa kapılır eceli geldiği an.
O da hazırlığını yapsaydı daha önce,
TelaÅŸa kapılmazdı Azrail’i görünce.
Ayrıca, kim ölümü çok düÅŸünürse ÅŸayet,
O kimsenin ömründe, olur yümün, bereket.
Hiç hatırlamıyorsa ölümü bir kiÅŸi de,
Ömrü daha kısalır, hakikat budur iÅŸte.)
Bir gün de buyurdu ki: MahÅŸerde bir Mizan var.
Tek tek hesap verecek her iÅŸinden insanlar.
(Ne için böyle yaptın?) diye sorulduÄŸunda,
Herkes, bir baÅŸkasına rücu eder o anda.
Kimi der ki: (Ya Rabbi, bunu ben bilmiyordum.
Bunu, falan kimsenin kitabından okudum.)
Yahut (Filan hocaya sordum bu meseleyi.
Onun dediÄŸi gibi iÅŸledim ben bu ÅŸeyi.)
ÖÄŸrendiÄŸi doÄŸruysa, denir ki o kimseye:
Onunla Cennete gir, kimden öÄŸrendin ise.) |
