Ebu Yakub Nehcuri, bir evliya, âlim zat.
Ä°ÅŸi hep, insanlara etmek idi nasihat.

Cömertlik ve ÅŸefkati, meÅŸhurdu halk içinde.
Sünnet-i seniyyeye uyardı her iÅŸinde.

Günahtan pek sakınır, yapardı çok ibadet.
Cehenneme girmekten, korkardı yine gayet.

Biri dedi: (Efendim, ben namaz kılıyorum.
Lakin ibadetimden, lezzet alamıyorum.)

Buyurdu ki: (Rabbini, yalnız namazda değil,
Her zaman hatırla ve Ondan hiç olma gafil.

Günah iÅŸlemekten de, kurtarırsan kendini,
Ancak alabilirsin namazın lezzetini.)

Buyurdu ki: (Bu dünya, sanki büyük bir deniz.
Ve takva gemisinde, yolcuyuz her birimiz.

Bu yolculuk, sahilde erecek nihayete.
O sahil de, nisbettir ölüm ve ahirete.)

Buyurdu: (Sırf yemekle, doyarsa biri eğer,
Karnı tam doysa bile, gözü doymaz bu sefer.

ZenginliÄŸi mal ile olursa bir kiÅŸinin,
O da, hiç zengin olmaz, fakirdir bunun için.

Kişi, ihtiyacını Rabbine etmezse arz,
Ä°ÅŸinin hallolması, kolayca mümkün olmaz.

Kullara arz ederse bir insan her bir iÅŸi,
Hor ve zelil olmaya, mahkum olur o kiÅŸi.)

Buyurdu ki: (Halis kul, bir farz eda edince,
Ferahlanıp, kavuÅŸur bir sürur ve sevince.

Ve eÄŸer terk ederse bir haram ve günahı,
Duyar yine gönlünde, bir huzur ve ferahı.

Rabbinden gayrisini, düÅŸünmek istemez hiç.
Ondan konuÅŸulursa, ancak bulur bir sevinç.

Dünyayı sevenlerden, tiksinir, eder nefret.
Allah adamlarına, besler sevgi, muhabbet.

Her hayırlı iÅŸini, yapar hep Allah için.
Beklemez insanlardan bir karşılık, aferin.

Allah’a ibadette, saf yapar niyetini.
Ä°stemez, insanlar da bilsin ibadetini.

Tevekkül sahibidir, Rabbine güvenir hep.
Kendi gibi kullardan, hiçbir ÅŸey etmez talep.

Gelirse bir üzüntü, bir musibet ve bela,
Der ki: Bana bunları, gönderdi Hak teâlâ.

Üzülmeyip, bilakis sevinir buna gayet.
Bilir ki, dostlarına gönderir bela ve dert.

Kimseden ÅŸikayetçi olmaz hiç bundan sebep.
Zira bilir ki bunlar, Allah’tan geliyor hep.)

Dediler ki: (Efendim, ne ki acep sebebi,
Büyükler, zevk alırlar beladan, nimet gibi?)

Buyurdu ki: Öyledir, zira ki Hak teâlâ,
Ancak sevdiklerine gönderir dert ve bela.

Bunlar da, Rabbimizin kemendidir bir nevi.
Tutup çeker kendine, sevdiÄŸi kimseleri.

Onlar dahi sabredip, etmezler hiç ÅŸikayet.
Böylece günahları, olur af ve maÄŸfiret.)