Talebesinden olan Yahya isminde bir zat,
Yaşadığı vakayı anlatır kendi bizzat.

Diyor ki: Küffâr ile cenge katılmak için,
Hocam Emir Sultan’a arz edip, aldım izin.

Lakin buyurdular ki: (Bu gittiÄŸin gazadan,
Daha baÅŸka bir harbe girmeyesin sonradan.)

Kazanmamız için de, eyledi hayır dua.
Ellerini öperek, eyledim ona veda.

O savaÅŸa katılıp, küffâra galip geldik.
Ve hem de çok miktarda ganimet elde ettik.

Aradan zaman geçti, bana, arkadaÅŸlarım,
Dediler: (Şu cenge de seninle katılalım.

Sen hayırlı adamsın, gel bulun aramızda.
Hem ganimet alarak çoÄŸalır malımız da.)

Dedim ki: (Ä°kinciye, vermedi hocam izin.
Katılmam doÄŸru olmaz bu harbe bunun için.)

Ben böyle dediysem de, onların ısrarıyla,
Kabul edip, nihayet birlikte çıktık yola.

Lakin maÄŸlub olunca, olduk çok müteessir.
Kimimiz ÅŸehid oldu, kimimiz düÅŸtü esir.

Biz, birkaç kiÅŸi ile birlikte esir olduk.
Ve düÅŸman kalesinde, bir zindana konulduk.

Ben, hocamı düÅŸünüp, ümid ederdim ki hep:
Buradan kurtulmama, o olur yine sebep.

Nöbetçilerden biri gelerek bir gün bana,
Gizlice söyledi ki: (Ben de geldim imana.

Zira bana rüyada, göründü Emir Sultan.
Onun bereketiyle, ÅŸimdi oldum Müslüman.)

Giydirdi sonra bana kendi elbisesini.
Dedi: (Çık gez dışarda, bilsinler bizden seni.

Ben derim ki, bu esir girmiÅŸtir bizim dine.
Bir zahmet ve eziyet vermeyin kendisine.)

Ben artık dışarlarda serbest geziniyordum.
Halas olmam için de, çok dua ediyordum.

Bir gün, yalnız olarak oturur idim ki ben,
ÇeÅŸitli gürültüler gaibden geldi birden.

Sanki bir alay asker, bana yaklaşıyordu.
Sanki ruh âleminden, yardım eriÅŸiyordu.

O sırada, eliyle kolumdan tuttu bir zat.
Onun kim olduÄŸunu bilemedim ben fakat.

Kurtuluyorum diye düÅŸündüm o sırada.
O esnada kendimi buluverdim Bursa’da.

Günlerden Cuma idi, baktım ki Müslümanlar,
Cuma namazı için camiye gidiyorlar.

Birisi beni görüp, gitmiÅŸ Emir Sultan’a.
Ve beni gördüÄŸünü, söylemiÅŸ hemen ona.

Az sonra ben de gidip, yüz sürdüm eÅŸiÄŸine.
Katıldım ben de o gün, talebesi içine.